Skírnir - 01.12.1917, Side 79

Skirnir]
Ptúlkan brjóstveika.
418
Eg fylgdi þér á fremstu nöf
í fjaðralausum hjúp,
og fótum stakk í fjörumál
við falins tíma djúp.
Og eilíf þögnin að þér laut
við aftanroða glóð,
og birgði þig í barmi sér.
Hún ber þig nú i sjóð.
IX.
i>ó vöngum sínum velti jörð
og verði stundum dimt
og birti aftur, brosi sól
og blási síðan grimt,
þó ýmsu viðri út í frá
og ýmsu blási um mig:
úr mínum huga máist ei
hið minsta orð um þig.
Við sáumst, þegar sólin gekk
úr suðri út í haf,
og aftanroði eldi brá
í yzta skýjatraf.
Og þú varst cins og sóiin sjálf
um sumars dýrðar kveld,
en undir gömlum héluham
eg liuldi sjálfs mín eld.
Og önnum var eg orpinn þá,
með eirulausan fót,
a,ð elta skugga alla leið
i yztu dægra mót.