Skírnir - 01.12.1917, Side 89

'"Skirnir]
Ritfregnir.
423
Og hugsa má, að líkt só á komið um framliðna menn og samband
'þeirra við jarðheima. Og eru þá ótalin vandkvæði þau, sem stafa
af því að þurfa að nota X>milliliði«, bæði hór og þar.
Eg tel líklegt, að langt of snemt só að semja nú þegar nokkra
>J>landafræði annars heims«, en það vill Lodge heldur ekki gera.
Ttaymond segir að eins látlauat frá ýmsu því, er fyrir sig hafi borið
■ og játar vanþekkingu sína á mörgum hlutum. En þótt mór hafi
löngum þótt trúlegust skoðun þýzka heimsspekingsins Carls du Prel, að
■ dauðinn só að eins ástandsbreyting, breyting á skynjunarmáta,og annar
heimur þurfi ekki að vera fjarlægur þessum í rúmi, þá finst mór, að
■ mennirnir eigi að hl^^ða með hleypidómalausri athugun á frásögur þeirra,
er nærri frétt segjast komnir um eðli lífsins eftir dauðann, þótteinkenni-
legar virðist stundum. Þolinmóð rannsókn mun efalaust fræða mann-
'kynið æ meir um það, og hver einstaklingur getur sagt við sjálfan sig
með nýrri merkingu: Qui vivra verra! Jakob Jóh. Smári.
Kirkjan og ódanðleikasannanirnar. Fyrirlestrar og pródik-
anir eftir llarald NTelsson, prófessor í guðfræði. Reykjavík 1916.
Isafold — Ólafur Björnsson.
í bók þessari eru fjórir fyrirlestrar og þrjár prédikanir
eftir einn nafnkunnasta kennimaun landsins — mann, sem orðið
■'hefir fyrir mikilli reynslu um dularfull fyrirbrigði og fengið af
benni staðfestingu á dýrmætustu sannindum trúar sinnar. Mun
■ margan fýsa að kynnast nánara kenningum hans, suma ekki hvað
eiat, ef til vill, fyrir þá sök, að þær hafa verið gerðar að blaðamáli
og valdið miklum deilum manna á meðal.
Fyrsti fyrirlesturinn er um svipi lifandi manna og
þar skýrt frá nokkrum dæmum þess, að svo virðist, sem lifandi
oienn geti, sjálfrátt eða ósjálfrátt, »farið úr« líkama sínum um stund-
arsakir, gerzt sýnilegir annarsstaðar, og stundum munað eftir á,
! hvað fyrir sig hafi borið. Fullvíst má telja, að þetta geti átt sór stað, —
' hvort sem sálin beinlínis flyzt til í rúminu, hefír áhrif í fjarlægðgegnum
'íúmið, eða getur um stund hafið sig yfir takmarkanir þess, og er það
efðastnefnda þó óskiljanlegast — og styður það eigi lítið trúna á sjálf-
etægi sálarinnar. Til gamans má benda á, að þetta var algeng trú í forn-
meðal Norðurlandabúa, — og er enn meðal margra þjóðflokka —,
fihr. orðið )>hamfarir« og söguna um Finna þá, er Haraldur konungur
sendi til Islands, og fleiri líkar frásagnir í fornsögunum.
Annar fyrirlesturinn fjallar um kraftaverkin fyr og
n u. En aðalefni hans frásaga um dásamlega lækningu á fárveikri