Skírnir - 01.12.1917, Síða 92

426
Ritfregnir.
[Skirnir
er guði með ofbeldi meinað má'ls
í musteri d/rðar sinnar.
Eins er margt vel um þau kvæði, þar sem einkum kennir
ættjarðarástarinnar og sjálfstæðisþrárinnar — þó að fyrir komi það
þar, að flokkadeilanna — gargsins liggur mór við að segja — kenni
helzti mikið.
En ekki er eg í neinum vafa um það, að þá nær hann til
langframa beztum tökum á hugum lesenda sinna, er hann sfcillir
hörpuna »hlæjandi og grátandi í hljóði«. Þá fær hann oft þann
íblæ á ljóðin, að slíkt er ekki annara meðfæri en snillinganna. Ekki
.sízt þegar hann fer að leika sér
að því að byggja brú
til bjarmalands minninganna.
•Og það gerir hann oft. Á bifröst hugsjónaaflsins verður hann kon-
ungur. Þar rænir hann enginn r/kinu. En þegar endurminning-
arnar fara að verða of nærgöngular,
þá verður mór tignin torbær þraut.
— mig tekur í gömlu meinin,
sem forðum, þegar eg bát minn braut
við brimsorfinn unnarsteininn.
Þá verður mér Ijóst, hve viðsjált er
að vera hið liðna að kanna:
Að ósekju leikur enginn sór
að eldinum minninganna.
Dálítill samstæður ljóðabálkur í bókinni — 15 smákvæði — er
-með fyrirsögninni »Andante religioso«. Sú fyrirsögn gæti átt við
.mikinn hlut þessara Ijóða. Það er bers_ýnilega svo mikið < G. G.
af því, sem á öðrum tungum er nefnt »religión« og við neyðumst til
að nefna »trú«, þó að það orð só mjög villandi, að þau eru fá
sálmaskáldin okkar, sem jafnast hafa við hann að því leyti. Alt,
sem hann ann, vekur hjá honúm hugarhræringar, sem eru náskyld-
ar tilbeiðslunni. Kvæðið um heimilið hans er í raun og veru sálm-
ur. í yndislega fallegu kvæði um grafreit frönsku sjómannanna
ihór í kirkjugarðinum er kveðið svo orði:
Þar er svo hljótt og heilagt,
að helgispjöll virðist rnór
á skóm þar að ganga um garðinn,
flem gestunum vígður er.