Íslenzk tunga - 01.01.1964, Blaðsíða 14

12 STEFÁN KARLSSON
011 jöfnu vísuorðin 146 eru óstýfð og síðasta ris allra þeirra
langt.13
í ójöfnu vísuorðunum, sem annars eru öll stýfð, verða fyrir sem
síðasti bragliður 22 orð með stoðhljóðinu u (glaður : maður, slerk-
ur : merkur o. þ. h.), og ef endingin ur er talin sérstök samstafa eru
ris 14 þeirra stutt en 8 löng.
2. ríma: Skáhent: 78 erindi.
Bragarins gjörð fyrir bauga jörð
byrja eg öðru sinni,
vildi ljós bin dýra drós
Durnis halda á minni.
Öll jöfnu vísuorðin 156 eru óstýfð og síðasta ris allra þeirra langt.
í ójöfnu vísuorðunum, sem annars eru öll stýfð, eru sem síðasti
bragliður 13 orð með stoðhljóðinu u, 7 með stuttu risi en 6 með
löngu.
3. ríma: Fráhent:14 70 erindi.
Nú skal þriðja Norðra skeið úr nausti ljóða
ganga á mar því Gríðar kylja
Gauts mun bátnum fleyta vilja.
Öll 210 vísuorð eru óstýfð; þó eru notuð sem síðasti bragliður
alls 10 orð með stoðhljóðinu u og 4 þeirra eru með stuttu risi, bet-
ur : getur 32. er., riður : viður 51. er.15 Síðasta ris hinna 206 vísu-
13 Þegar talað er um „löng“ og „stutt“ ris og stofnsamstöfur, er að sjálfsögðu
miðað við forna hljóðdvöl, því eftir hljóðdvalarbreytingu eru allar áher/.lusam-
stöfur í íslenzku langar. Með löngum stofnsamstöfum eru taldar samstöfur af
gerðunum búa, dœi og degi, sbr. S2.ll.
14Til viðbótar þeim dæmum sem tilfærð eru af Birni K. Þórólfssyni í Rímum
fyrir 1600, 77. bls., 1. nmgr., um nafnið stýfhent eða stúfhent á þessum bragar-
hætti má taka lokaerindi þessarar rímu:
Svo fór enn að svikurum báðum sikling trúði;
mærðin þanninn stúfhent standi,
stirð og bögur í minnis landi.
(„b0gur“ í handritinu er trúlega ritvilla og mun eiga að vera „g0gur“, kvk. af
gagur, sem skáldið notar annars staðar í merkingunni ‘stirður, örðugur’, sbr.
Rímur fyrir 1600, 84. bls., 2. nmgr.).
15 Orðið riifur (eða rySur, jafnan stafsett ,,ridur“) er notað oft í Egils rímum