Tímarit Máls og menningar - 01.10.1976, Side 11

Jón Jóhannesson
Sendibréf
i
Komdu sæll kæri gamli vinur.
I einmanaleik dægranna sezt ég nú við að punkta þér fáeinar línur.
Það er snjór á jörðu og sólskin. Góan er hálfnuð og vor í draumi manns-
ins. Vor, sem maður hefur ekkert við að gera annað en setjast útá stein
og horfa á sólskríkjuna, þetta blessaða barn guðs, sem gleður jafnt aldna
sem unga. Eg læt blæinn ýfa mitt gráa hár og strjúka burt tár af augum mér.
Það eru ekki tár sorgarinnar, því hana á ég ekki lengur til. Ég hef gleymt
hverri myrkri stund, og fjarlægðin hefur farið um mig mildum höndum.
Hér fer vel um gamlan mann. Það er ekki annað en ímyndun, að elliheim-
ili séu hrís á gamalt fólk. Sjálfsagt geta þau verið það, en ekki heimilið
mitt. Hér hef ég mitt eigið herbergi og get lesið og skrifað eins og mig
lystir. Útum gluggann minn sé ég borgina hálfa og mikið af sjónum, þenn-
an elskulega vin okkar beggja frá æskudögunum. — Manst þú þegar þú
varst nærri búinn að drepa þig í honum? Við vorum þá á jakahlaupi
heima í vörum, og þú rannst útaf hálum jaka. — Það var guðs mildi, að
þú gazt bjargað þér á hundasundi til lands. Seinna lærðum við að synda
eins og fólk og vorum stoltir af. Manstu hve oft við stálumst í sjóinn þeg-
ar við áttum að vera að pilla kálgarðana yfir á Nesi? Alltaf varst þú dá-
lítið frakkari en ég, enda mesti mömmudrengur. Fólkinu þótti okkur sækj-
ast seint að pilla. — Hvaða vit hefur fullorðið fólk á strákum? Ekkert. —
Allir týna æsku sinni.
Nú eru liðin ótalin ár frá þessum sælustundum. Þú hokrar ennþá, en ég
bý á dvalarheimili í sódómu.
Ég fer mér hægt við að skrifa þetta bréf, því með því ætla ég að drepa
tímann. Tíminn er gömlum manni örðugt vandamál. Hann er eins og
endalaus sjór í logni. Nei, hann er eins og stormur á hnífil í barningi, þar
sem maður loksins fer að krusa. — Og maður krusar og krusar og ætlar
217