Tímarit Máls og menningar - 01.10.1976, Qupperneq 12

Tímarit Máls og menningar
aldrei að ná landi. Á endanum tekst það þó. — Og þá skrifa ég ekki
framar.
Eg veit ekkert hvað tekur við. — Veizt þú það? — Það er að segja mér
fólkið, að til sé líf eftir þetta líf. En fólkið hefur alltaf vitgrannt verið
þótt það vitni í spámenn og spekinga. Eg læt tal þess lönd og leið, en bíð
þess rólegur sem koma skal. — Það segir mér að draugarnir sanni sitt
mál. Eg veit ekkert um drauga. Eg hef aldrei séð draug annan en hann
Pésa gamla heima. Manstu eftir honum? Hann komst aldrei neitt úr
sporunum og við hermdum eftir honum með hlátri. Það var heimska
æskunnar sem þá sveif yfir vötnunum. — Krakkar og gamalmenni eru
heimskingjar. — Ekki skaltu samt ætla, að ég telji sjálfan mig heimsk-
an, þó ég eflaust sé það. — Jæja, nema hvernig sem það er, þá held ég
áfram með þetta bréf, því það er heilsa mín og líf mitt. Það er eins-
konar Hljóðaklettar, þar sem vinur minn einn segir mér að sé heilsu-
samlegastur staður jarðarinnar. — Hann hefur kannski aldrei komið útí
eyjarnar okkar til að anda að sér sjávarloftinu blönduðu angan af fífli og
sóley. Sá sem aldrei hefur gert það, hann veit ekki hvað hollt loftslag er. —
Nú er þessi aldingarður drottins að fara í eyði. Eg bið fyrir eyjafólkinu
okkar með syndina á herðum sér. — Ætli guð verði því góður hinumegin,
ef sá staður er til? En fyrirgefðu að ég skuli nálgast trúna, heiðinginn þinn.
Hér er allt fullt af trú, þótt húslestrar séu ekki framdir eins og heima
hjá okkur í æskunni. Þú varst ekki trúlaus þá. Mikið dáðist ég oft að þér,
hversu stilltur þú gazt setið undir þessu skelfilega bulli sem rann uppúr
honum pabba þínum. — Eg fékk að vera viðstaddur, af því við vorum
samasem uppeldisbræður. — Nú ert þú heiðinn. Eg sá sem trúi en það er
líka satt: þakka þér fyrir vísuna sem þú sendir mér í afmælisgjöf á jólun-
um í vetur, og er svona:
Lýginn, argur, lúsugur,
Iatur, þvarglundaður,
falskur, kargur, kjöftugur,
komdu margblessaður.
Trúleysingjar eru skítugustu kjaftar veraldarinnar.
Yrkirðu mikið ennþá? — Það er gott að þú skulir aldrei hafa gefið út,
því þú ættir að ánafna mér handritin þín ef svo færi þú dæir fyrr en ég.
Eg mundi koma þeim í prentið og segjast sjálfur vera höfundurinn. Þá
vaknaði ég landsfrægur einhvern morguninn og fólkið liti upp til mín. Og
það hvíslaðist á og segði: hér fer skáldið. — Og gömlu konurnar færu að
218