Tímarit Máls og menningar - 01.10.1976, Síða 14

Tímarit Máls og menningar
við það og sagðist ekki vera neinn helvítis berserkur, enda hætti ég upp-
nefninu og þú varst aftur bara hann Halli minn. Síðan eignuðumst við
nokkrar kindur og þú varst skotinn í henni Völu systur minni. — Ég
ætlaði mér alltaf að giftast henni systur þinni. En hún dó frá okkur og
það var mikil sorg. En þið Vala urðuð hamingjusöm. Og það var hitað
súkkulaði heima hjá þér og feður okkar fengu sér útí kaffið.
Það var ekki fyrr en löngu seinna sem þú sendir mér vitlausa Ijóðið sem
er eitt guðlast frá upphafi til enda. Þá var ég orðinn hjúkrunarmaður á
Klöpp. Við skiptumst á bréfum, og öll þín bréf upphófust á þessa leið:
— Kæri Klapparlimur. — Eg, aftur á móti, kallaði þig molduxa í mínum
bréfum. En það var sama hvað við kölluðum hvor annan. Við vorum alltaf
hinir sömu vinir. — Tíu ár tókst mér að vera á Klöpp og sinna geðveiku
fólki. Eg hef skrifað þér alla þá historíu. Og eins hef ég skrifað þér um
veru mína á Hótel Fróni, þar sem ég náði í hana Steinunni mína sálugu,
þegar þú sendir mér bréfið svolátandi: Drottinn blessi ykkur bæði, liel-
vítis asnarnir ykkar. — Eg kannaðist við minn gamla vin og glotti. —
Klöpp og Frón eru þeir tveir kaflar í sögu minni, sem ég vildi að hefðu
aldrei gerzt. Það var mér niðurlæging að vera á Fróni. Það var mér ofætlun
að vera á KIöpp. En henni Steinunni minni fannst það bara ágætt, enda
var hún ein hin hógværasta kona sem ég hef kynnzt um dagana. Eg grét
þegar hún dó.
Kysstu hana dóttur mína frá mér og segðu mér líði vel.
2
Hokra. — Já, þú segist ætla að hokra eitthvað lengur. En ég segi: Þú
átt að koma suður til mín. — Þti átt nóga peninga til að svindla þér inn
ef þess þarf með. Annars er biðlistinn hér svo langur, að ekki einusinni
fjandinn entist til að lesa hann allan. — Við þyrfmm að byggja eitt vist-
heimilið enn og ekki minna en þetta mitt kæra Máfabjarg. Þú ert enginn
maður til að hokra lengur. Hún dóttir þín er að verða að piparmey. Hér,
fyrir sunnan, nældi hún sér í mann eins og skot. Kannski líka embættis-
mann og yrði hamingjusöm. — Hvers vegna gat ekki annarhvor strák-
anna þinna tekið við jörðinni? Hugur þeirra stóð til mennta, segir þú, og
það er satt. Báðir eru þeir orðnir prestar og farnir að ljúga fólkið fullt af
guðsorði. — Eg einn væri betri prestur en þeir báðir samanlagðir.
Mér leiðist smndum að vera Hallalaus. Kannski fengjum við að búa
220