Tímarit Máls og menningar - 01.10.1976, Page 16

Tímarit Máls og menningar
í andlátið. — Mikið var nú gaman í jarðarförinni hans. Þeir komu saman
úr öllum eyjunum kallarnir og sigldu mikinn, því hann var hvass. Og mik-
ið var hún nú dýrleg ræðan hans séra Sigurðar. Ég held hann hafi ekki
logið einum einasta staf þótt hástemmt væri lofið. Þá fengum við okkur útí
kaffið í fyrsta sinn, því auðvitað var drukkið erfi. Þú varst eins og stór-
bóndi í andlitinu, en ég fór útundir vegg að gubba. Ég sá ekkert eftir
brennivíninu, því mér fannst það helvítis óþverri, en þig langaði í meira
þótt þú skammaðist þín fyrir að biðja um það. — Mikil blessuð börn
vorum við nú í verunni þótt við værum orðnir átján ára. Ég mundi ekki
gubba sopanum mínum í dag.
Þú segir mér að ykkur falli ekki nema svona mátulega vel, þér og hon-
um Guðlaugi gamla sem ég seldi partinn minn þegar ég nennti ekki að búa
lengur. — Mig langaði í sukkið fyrir sunnan, en ég hafði ekkert uppúr
því annað en konuna mína heitina. En hún var líka góð kona. Aldrei kom
ég svo fullur heim að hún ekki kyssti mig. — Ég afhenti henni líka allt
kaupið mitt að hverri viku liðinni, nema þessa fáu aura, sem ég keypti
snabbann fyrir. Og vænt þótti henni um vísuna, sem þú sendir henni á
brúðkaupsdaginn okkar:
Vertu mínum vini skjól,
væn og glöð í lyndi,
í engri blússu, engum kjól.
En aðeins sól og vindi.
Já, þannig ortirðu til hennar bölvaður rassbögukjafturinn þinn og ætl-
aðist til hún reiddist, en hún bara hló og læsti vísuskrattann niður í komm-
óðuskúffu hjá Nýjatestamentinu. — Æi, mér hálf leiðist síðan hún dó frá
mér. Hún sem alltaf var svo hlý og góð og brosti hverjum degi.
Nú er Snaddi dauður. Þú manst eftir kallinum sem ég hef svo oft minnzt
á í bréfum til þín. Hann hengdi sig inni í pakkhúsi án þess að biðja fyrir
skilaboð. Hvernig ætli honum líði hinumegin? Þeir eru að segja mér að
sjálfsmorð séu ekki góð forretning uppá eilífðina, en ég held það sé þvert
á móti. Þessum mönnum hlýtur að líða afskaplega illa, og hvers vegna
ætti svo guð að refsa þeim? Ég held hann verði góður við þá manna-
skammirnar, og setji þá inní eitthvert embætti þar sem þeir geti notið ein-
hverrar ánægju. Fengið sér elskuna sína á nýjaleik og farið á það í blá-
vatni úr Gvendarbrunnum himnaríkis. — Hann var ekki vondur maður
hann Snaddi, og einstakur dýravinur var hann. Að koma inní kjallara-
kompuna hans, það var eins og að heimsækja bróður sinn. Bara að hann
222