Tímarit Máls og menningar - 01.10.1976, Page 24

Málfríður Einarsdóttir
Ferðadagbók
(1975)
/ Róm
Þegar ég loks eftir 50 ára tafir, hik og tálmanir var komin að dyrum Pét-
urskirkjunnar í Rómaborg, þeirrar sælu kirkju, þá varð mér fyrst fyrir
augum í anddyrinu upphleypt steinmynd af þeirri fornu gullsmíð, sem
gyðingar trega sárustum trega, en það er kertastjakinn frægi með sjö örm-
um. Sá kertastjaki er nú týndur og glataður og hefur verið grátinn í 19
aldir, og sex árum betur, allt síðan rómverjar stálu honum af tómri bölv-
aðri ágirnd. Mundi táraflóð þetta, ef komið væri saman í eitt ílát, nægja
til að drekkja öllu því illþýði sem að stuldinum stóð.
Ekki staðnæmdust augun lengi við þessa sjón, og ekki kom upp í mér
nein eftirsjá, því ég átti aldrei neitt í stjakanum, heldur leit ég þá til hægri,
þar sem blasti við slík undursjón, að þó ég sé nú gersamlega sálarlaus orð-
in og fagnaðarefni mín öll á bak og burt (hafi þau nokkur verið), þá var
eins og eitthvað hnikaðist til, og fólkið sem var að rápa þarna og góna,
merkilegasta fólk, það varð undir eins að ónýtu rusli. Því þarna sat í tign
sinni sú drottning sem ríkir um heim og í himnanna vistum, fórnandi
hendi, styðjandi hinni við hnakka sonar síns andaðs, sem hún hefur á hnján-
um. (Samt hefur þetta líklega verið stúlka, sem M.-A. hefur fundið ein-
hversstaðar til að gera sér að fyrirmynd, hefja upp í slíkt veldi.)
Drottning þessi gerði mig að engu, og síðan hef ég verið engin.
Vondur maður kom að henni í hitteðfyrra, eða svo, og ætlaði að myrða
hana, hefur líklega fundist hún gera sig að engu, og hann mölvaði á henni
allt andlitið, svo sem kunnugt er, en ítalir tíndu saman brotin af mikilli
natni og furðulegri nákvæmni, og gerðu þessa hvítu marmaramynd af
Guðsmóður mjög líka því sem hún áður var — og samt fannst mér eitthvað
vanta á. M.-A. kynni að hafa getað séð hvað það er, en nú eru augu hans
lukt og það fyrir löngu. Skothelt gler var milli myndarinnar og mín, milli
hennar og minnar enn ókanóníseruðu dýrðarmeyjar. Hvorug okkar átti
byssu né vildi brjóta mynd.
230