Tímarit Máls og menningar - 01.10.1976, Page 27

Ferðadagbók
lagi í hrúgöldin, einkum mundi ég gá vel að því hvort þar leyndist nokkuð
á íslensku, og mundi ég fá Sigrúnu mína til liðs með mér því hún er lærð
í þessháttar fræðum.
Kettimir
Var ég annars búin að skrifa um kettina þrjá, sem spígsporuðu um
skrælþurrt borgarsíkið, teygjandi skrokkana við hvert fótmál í samræmi
við byggingu síns lipra líkams? Ekki vesælir, ekki sælir heldur, því þó
svo eigi að heita að þeir éti mýs (og til þess eru þeir hafðir), þá er enga
mús að hafa í gervallri borginni, allar mýs uppétnar fyrir löngu og það af
köttum. I stað þess fá kettirnir gervimúsamat, sem donna nokkur, sem
verið hefur mjó, en er hætt að vera það, færir þeim um dyragætt, ekki
sérlega veglega, og sullið í skálinni ekki sérlega gott sull, tæpt að það
nægi ketti til að þrífast af. Samt er göngulag þessara dýra, sem prýða svo
dýraríki jarðarinnar, slíkt sem hæfa mundi prinsessu í álögum, og miklu
er merkilegra starf að horfa á svartan kött ganga með göngulagi álaga-
prinsessu, en að horfa á það uppsperrtri höku, láréttum augum, hvar Guð
er að gera heiminn úr engu, mikilúðlegur eins og hann eigi allt, og megi
allt, hnyklandi brýrnar í ofurkappi, já, að sjá svartan rómverskan kött sem
búinn er að éta allar mýs borgarinnar fyrir 2000 árum, og að sitja við
þessa skoðun á vondum bekk, þar sem engar raðir af fólki ganga hjá, eng-
inn sér og skoðar nema ein kristin sál í líki ungs manns, skrýddum svörtu
hári og brúnu andliti; og þó að við skiljum ekki mál hans og hann ekki
okkar, skal hann kvaddur með handabandi og fyrirbænum. Svona eiga
kristnar sálir gott þegar þær mætast eins og skip sem mætast á nóttu, á
einum og sama bekk, af þessu tendrast og fegrast gleðin x brjóstinu (ef hún
er þá til) og þetta hefði Páli páfa líkað ef hann hefði séð það. Sjáumst
aldrei framar.
Foro Romano
Foro Romano er lítið torg og lítið má það heimsveldi vera í sér sem
gat unað svo litlu torgi. Af dýrð þess er ekki annað eftir en brotnar súlur,
höfuðlausar marmarastyttur eða höggnar í hæla og iljar niður, hof og hörg-
ar sem sýnast aldrei hafa verið annað en hús guðs handa fuglum gegnsæ,
ekki ýkja há né breið né löng, af þeim held ég Musteri Venusar hafa haldið
233