Tímarit Máls og menningar - 01.10.1976, Page 50

Tímarit Mdls og menningar
— Rétt er nú það.
— Hugleiðingin: „Síðan hugsaði ég að allt kemur fyrir manninn
á nákvæmlega tiltekinni stundu.“
— Auðvitað, hlutirnir koma fyrir í sjálfinu og ekki í liðinni tíð eða
í framtíðinni.
— Þessi setning kom mér til að hugsa um samtal, sem ég átti einu
sinni við Claude Simon; þér þekkið hann, efalaust. Hann er einn af
höfundum nýskáldsögunnar frönsku.
— Nei, ég kannast ekki við hann.
— Hann vildi telja mér trú um, að viðburðirnir ættu sér stað á
sama andartaki og skrifað væri um þá.
— Má vera. Ég vildi líta svo á að þeir eigi sér stað í minninu, kannski.
Ég dvaldist nokkra daga á landamærasvæði Urúgvæs og Brasilíu. Þar sá ég
hvar maður var skotinn örfá skref frá mér. Jæja: jafnan er ég skrifa sögu,
kem ég henni fyrir í útkimum Góðviðru í aldarbyrjun eða við landamærin,
sem ég nefndi. Þannig vildi ég segja að þessi atburður hafi haft áhrif á mig,
en eftir á; það er að segja, atvikið er greypt í minni mitt, en þegar það
skeði, fannst mér það ekki mjög stórvægilegt.
— Þessi maður, sem ég var að tala um, bar yður vel söguna, og
líka Nathalie Sarraute6, sem kynntist yður í Góðviðru.
— Fólk er mjög alúðlegt við mig. í Bandaríkjunum, til að mynda, hélt
ég einhverju sinni fyrirlestur: fjór-tán-hund-ruð manns. Þar gat ég spilað
út ýmsum góðum spilum: að vísu er ég ekki steinblindur, en fólkið sér mig
þannig — það er hlýhugurinn: það hugsar um Milton, um Hómer —; þar
á ofan er ég suðuramerískur — það er fjarrænt og því koma í hug kúa-
smalar gresjunnar, og Mítan —; ég er öldungur, — fæddist 99 —. Það er
þá ellin, blindan og suðrænan, að ég er skáld og bjarga mér á ensku, sem
gerir að fólkið fer að klappa þegar ég geng í salinn. Það er alveg sama
hvað ég segi: hvort heldur það væri mánudagur, þriðjudagur, miðviku-
dagur. .., einn, tveir, þrír, fjórir... , a,b,c,d,e. . . ,fólkið myndi klappa fyrir
mér. Það er sem ég segi: fólkið er mjög artarlegt við mig.
— Þið eruð að sumu leyti sammála; í annan stað gera heilmargir
gagnrýnendur sem minnst úr innblæstrinum og sama gildir um ný-
252