Tímarit Máls og menningar - 01.10.1976, Side 55

Línudansinn
— Ég verð alltaf næstur í röðinni — væntanlegt Nóbelsskáld. Það er
þegar orðin hefð að búast við mér á næsta ári. Eg bíð bara hægur.
— Og, ef svo vill nú til að þér fáið þau?
— Ég held þá að það væri feill.
— Munduð þér taka við þeim?
— Hvað annað: ég er óvitlaus. Þegar ég var í Stokkhólmi hélt ég að
Malraux mundi hreppa verðlaunin. En það varð þá Neruda og ég sendi
honum heillaóskaskeyti því hann var vel að þeim kominn. Það er einn
kostur við bókmenntaverðlaun: ef við hljótum þau ekki, gerir það ekkert
til, ef við fáum þau, verðum við kátir: Þetta er happdrætti.
— Af hverju Malraux?
— Hann er mikill rithöfundur . . . Hann útnefndi mig „Commandeur
des Arts et des Lettres.“ Við móðir mín fórum saman að taka við verð-
laununum.
Mig rekur minni til að hafa séð ekki svo ýkja gamla ljósmynd af Borges
með móður sinni og einnig að hafa lesið um gagnkvæman skilning og ást.
Nú er hann búinn að minnast á hana ...
— Hana, þér ljúkið upp fyrir mér leyndardómi. Ég vogaði mér
ekki að víkja taiinu að henni. Það er alkunna hvað þið voruð sam-
rýmd...
— Hún dó í fyrra, 99 ára; munið þér eftir „Þeirri óboðnu“?
— Sögunni um bræðurna tvo, Eduardo og ...
— Skollakornið. Þér hafið lesið allt eftir mig. í þessari sögu er ein setn-
ing þungamiðjan. Sá eldri þarf að skýra yngri bróður sínum frá að hann
hafi drepið konu sína. Hvernig á hann að koma orðum að því: Ég sagði
mömmu frá þessu vandamáli (henni varð ekki um sel, enda ekki hrifin
af hnífamannasögum). Að degi liðnum segir hún með breyttum rómi:
„Nú veit ég hvað hann sagði við hann.“ Ég: „Hvað hann sagði við hann?“
Hún: „Til starfa bróðir; ég drap hana í morgun“. Er þetta ekki sérstakt?
Hún sagði ekki: „Nú veit ég, hvað hann ætti að segja“ heldur „nú veit ég
hvað hann sagði við hann“. Ef hún hefði hins vegar sagt: „Ég drap hana
í dag“ mundi allt hafa hlaupið í hnút og sagan þar með strandað.
17 TMM
257