Morgunblaðið - 03.05.2000, Blaðsíða 49

MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
MIÐVIKUDAGUR 3. MAÍ 2000 49
eiginmenn með öll bamabömin sem
urðu fleiri og fleiri með hverju ári
og eru nú orðin tuttugu og eitt og
stelpur í miklum meiri hluta. Ég
man að allir fullorðnir fengu kokteil
sem mér fannst ótrúlega flottur (Al-
exander) og amma var alltaf búin að
gera heimsins bestu sfldarsalöt og
smyrja rúgbrauð og annað góðgæti
sem allir fengu áður en sjálfur jóla-
maturinn var borinn á borð. A með-
an við vomm öll saman, áður en
hópurinn dreifðist, fengum við
ki-akkarnir að opna tvo til þrjá
pakka og voru þeir teknir undan
stærsta og flottasta jólatré sem ég
sá á jólunum innan dyra. Við
krakkastóðið áttum auðvitað að
vera niðri með pakkana svo þið full-
orðna fólkið gætuð spjallað saman.
Ég, elsta barnabarnið, átti að passa
þau yngri en mér fannst að Solla
systir gæti bara fylgst með þessum
krakkaormum af því að ég vildi vera
uppi með ykkur fullorðna fólkinu að
fá mér sfld og jólaöl af því að mér
fannst ég vera svo stór. Ég gat ekki
beðið eftir að hlusta á jólatónlistina
sem þú spilaðir alltaf ár eftir ár og
mér fannst mjög skemmtileg af
plötunni Tijuna Christmas. Svo spil-
aðir þú líka svo flott á píanóið.
Ég man að þú gafst nokkram af
okkur barnabörnunum svolítið
skrítin gælunöfn. Ég var Fiffa,
Solla var Snoska Barowska, Guð-
björg Birna var tólfta í röðinni og
fékk Dúsína, Ernu kallaðir þú
Lucindu og þau voru örugglega
fleiri nöfnin sem komu og fóra en ég
bara man þau ekki.
Þegar við sátum í stofunni á Vall-
arbrautinni og þú varst heima man
ég hvað mér þótti gaman að heyra
þig og mömmu tala frönsku saman.
Þið voruð ótrúlega klár fannst mér
þó að ég skildi ekki neitt. Svo var ég
líka alltaf að biðja þig um að setja
fæturnarapp fyrir haus sem þú
gerðir, báða í einu, vá hvað þú varst
liðugur.
Minningin um þig elsku afí lifír
með okkur öllum. Ég kveð þig með
söknuði.
Þín afastelpa,
Sigrún (Fiffa).
Elsku afi minn, ég er svo leið yfir
því að þú ert farinn frá okkur öllum,
en það er huggun að þér líður betur
núna þar sem þú varst búinn að
vera veikur síðastliðin ár.
Ég var svo heppin að búa alltaf
rétt hjá ykkur ömmu svo að ég gat
alltaf komið í heimsókn þegar ég
vildi. Ég kom líka oft í pössun og
mér leið alltaf svo vel hjá ykkur. Þú
varst alltaf svo fyndinn og skemmti-
legur og botnaðir oft setningar sem
ég sagði með rími og léttu gríni. Ég
man hvað vinkonur mínar öfunduðu
mig af því að eiga svona skemmti-
legan afa. Þú gafst öllum í fjölskyld-
unni skemmtileg nöfn sem þú not-
aðir í léttum dúr og við höfðum öll
svo gaman af því. Þú varst svo
ánægður ef maður vildi fræðast um
eitthvað þá varstu alltaf tilbúinn að
eyða löngum stundum í að fræða
mig um allt milli himins og jarðar.
Ég man líka hvað þú varst áhuga-
samur að rækta stóra garðinn á
Vallarbrautinni og eyddir þú löng-
um stundum í að gera hann fínan í
gegnum árin, gróðursetja, klippa,
slá og raka. Við voram mörg börnin
sem nutum síðan góðs af að geta
leikið okkur í garðinum. Ég man
hvað þú hafðir gaman af ljóðum og
þú kunnir svo mörg sem þú fórst
með fyrir mig. Mig langar að kveðja
þig með Ijóði sem þú kenndir
mömmu þegar hún var lítil og ég
heyrði ykkur stundum fara með
saman.
Á meóan brimið þvær hin skreipu sker
og skýja flotar sigla yfir lönd,
þá spyija dægrin: Hvers vegna ertu hér,
hafrekið sprek á annarlegri strönd?
Það krækilyng, sem eitt sinn óx við klett
og átti að vinum gamburmosa og stein,
er illa rætt og undarlega sett
hjá aldin tré með þunga og frjóa grein.
Hinn rammi safi rennur frjáls í gegn
um rót, er stóð í sinni moldu kyr,
en öðrum fmnst þig vanta vaxtarmegn,
þótt vorið fljúga í lofti hraðan byr.
Drýpur af hússins upsum erlent regn,
ókunnir vindar kveina þar við dyr.
(Jón Helgason)
Takk fyrir allt elsku afi minn.
Þín
Unnur Margrét.
I dag kveðjum við kæran vin.
Undanfarin ár hefur verið sorglegt
að fylgjast með veikindum Njáls vit-
andi að hverju stefndi. Vinátta okk-
ar Njáls og Hjördísar og fjölskyldu
þeirra hefur varað í áratugi og er
því margs að minnast. Ótal sam-
verastundir á heimilum okkar hvort
sem var til að fagna ýmsum áföng-
um í lífi fjölskyldnanna, leikhúsferð-
ir, fara út að skemmta sér eða bara
til að hittast og spjalla.
Veiðiferðimar í Grímsá og Hvalsá
sem við fóram í um margra ára
skeið ásamt vinum okkar Dódí og
Júlíusi era ógleymanlegar og er því
stórt skarð höggvið í þennan fá-
menna hóp þegar bæði Júlíus og
Njáll hafa kvatt með stuttu millibili.
Tilhlökkunin var alltaf mikil fyrir
ferðimar og allir vora sammála um
að halda í hefðina, stoppa á vissum
stöðum, alltaf þeim sömu, þar sem
nestið var tekið upp, lífsins notið og
umhverfið dásamað.
Njáll hafði mörg og fögur orð um
tilveruna á þessum stundum enda
mikill stemmningsmaður.
Hann var mikill náttúraunnandi
og fjölfróður um lífríki og gróður
landsins og ekki komið að tómum
kofunum þar, enda svaraði hann oft
þegar rætt var um eitthvað sem
ekki lá ljóst fyrir öllum „Það skal ég
segja ykkur.“ Svo kom skýringin.
Þetta orðatiltæki kom oft fyrir í hin-
um fjölbreytilegustu umræðum sem
iðulega áttu sér stað.
Okkur er í fersku minni ein ferðin
í Hvalsá þegar vinahjón okkar
komu í heimsókn, hann Bandaríkja-
maður og foreldrar hans með í för.
Við fóram öll í göngu upp á heiðina
meðfram ánni og áður en varði var
Njáll tekinn til við að lýsa fyrir og
sýna móðurinni hinn íslenska heiða-
gróður og lífríki. Þarna var hann
reglulega £ essinu sínu og hún vel
móttækileg fyrir kennslunni því hún
var mjög áhugasöm enda mikill
náttúruunnandi sjálf.
Eftir á var okkur sagt að þetta
hafi verið einn eftirminnilegasti
dagur hennar í ferðinni, hafði hún
þó skoðað ýmsa fagra staði lands-
ins. Það var sannarlega Njáls verk
að svona vel tókst til og ekki
skemmdi hans frábæra enskukunn-
átta. Nýlega fréttum við að móðirin,
nú komin á tíræðisaldur, væri enn
að spyrja og tala um Njál, eftir öll
þessi ár.
Vinur okkar Njáll hafði margt til
brunns að bera, góðar gáfur, var
margfróður og minnugur með af-
brigðum og nutum við góðs af því
þegar hann fór með heilu ljóðabálk-
ana á góðum stundum, enda ljóð-
elskur mjög og víðlesinn. Okkur
fannst hann oft eins og alfræðiorða;
bók sem gaman var að fletta upp í. í
samskiptum var hann einstakt ljúf-
menni og „séntilmaður" fram í fing-
urgóma.
Það er dapurt til þess að hugsa að
allt það sem við ætluðum að gera og
njóta saman þegar að starfslokum
kæmi verði ekki að veraleika eins
og að heimsækja Capri, þangað sem
hann hafði komið á yngri árum og
hrifist mjög af. Þangað yrðum við
að fara.
Við sátum löngum stundum og
hugleiddum ferðirnar sem við ætl-
uðum í á suðlægari slóðir á köldum
vetrarmánuðum hér. Svo sannar-
lega ætluðum við líka að njóta þess
að vera í sumarbústöðunum okkar,
sem við byggðum hlið við hlið, á elli-
áranum en þannig er lífið; „kóngur
vill sigla en byr hlýtur að ráða.“
Þakklæti er okkur og börnum
okkar efst í huga fyrir að hafa átt
Njál að vini í nær fimm áratugi.
Minningarnar era fjölmargar og
munu þær varðveitast að eilífu.
Við dáumst að Hjördísi vinkonu
okkar hve vel hún heíúr annast og
hlúð að manni sínum þessi erfiðu ár.
Avallt gerði hún sér far um að veita
honum tilbreytingu og umfram allt
var henni mikilvægt að honum væri
sýnd full tillitssemi og virðing.
Elsku Hjördís, dæturnar allar,
tengdasynir, bamabörn og barna-
barnabarn, hugur okkar er hjá ykk-
ur, þið hafið mikið misst en við vit-
um að styrkur ykkar, samheldni og
góðar minningar um ástríkan eigin-
mann og föður mun veita ykkur
styrk um ókomna tíð.
Edda og Konráð.
Njáll Ingjaldsson, fyrrverandi
skrifstofustjóri Sfldarátvegsnefndar
í Reykjavík, lézt á Landakotsspítala
19. aprfl eftir langvarandi og erfið
veikindi. Með Njáli Ingjaldssyni er
genginn mikill mannkostamaður.
Njáll var fæddur í Reykjavík 22.
febráar 1923. Hann útskrifaðist úr
Verzlunarskóla íslands vorið 1941
og hélt síðan til Bandaríkjanna þar
sem hann stundaði framhaldsnám
næstu tvö árin.
Eftir námsdvölina vestra réðst
Njáll til brezkra og íslenzkra fyiir-
tækja og starfaði á vegum þeirra,
bæði hér heima og í Bretlandi,
næstu árin eða til vors 1951, en þá
um sumarið starfaði hann á vegum
söltunarstöðvarinnar Sunnu hf. á
Siglufirði og komst þá fyrst í tengsl
við þann kenjótta fisk, sem átti eftir
að hafa svo mikil áhrif á lífshlaup
hans eins og svo margra annarra ís-
lendinga.
Kynni okkar Njáls hófust haustið
1951, er hann réðst til starfa á skrif-
stofu Sfldarátvegsnefndar í Reykja-
vík, sem stofnuð var haustið 1950 að
ósk sfldarátgerðarmanna, en áður
hafði nefndin aðeins haft skrifstofu
á Siglufirði.
Njáll starfaði fyrstu árin sem full-
trúi og síðan í um það bil þrjá ára-
tugi sem skrifstofustjóri Reykjavík-
urskrifstofunnar eða þar til hann lét
af störfum vegna aldurs.
Er Njáll hóf störf hjá Sfldarát-
vegsnefnd höfðu þá nýlega orðið
þáttaskil í sfldveiðum og sfldarsölt-
un landsmanna. Veiði Norðurlands-
sfldar hafði þá bragðizt að mestu
leyti árin á undan og höfðu sfldar-
útvegsmenn því snúið sér í vaxandi
mæli að reknetaveiðum fyrir Suður-
og Vesturlandi.
Sfldin sem veiddist á því svæði
var misjafnari að gæðum og stærð
en Norðurlandssfldin og gætti því
mikillar tregðu hjá hinum erlendu
saltsíldarkaupendum að fallast á
kaup á henni í stað Norðurlands-
síldarinnar. Kostaði það því mikið
átak fyrir hið fámenna starfslið nýju
skrifstofunnar að afla nægilegra
markaða og koma framleiðslu- og
gæðamálunum í viðunandi horf.
Þátttaka Njáls í þessum margvís-
legu og krefjandi störfum reyndist
happadrjúg, enda átti hann sérlega
auðvelt með öll samskipti við fram-
leiðendur og aðra viðskiptamenn
skrifstofunnar.
I þessu sambandi minnist ég sér-
staklega hve tungumálakunnátta
Njáls var góð og hve auðvelt hann
átti með að læra ný tungumál. Hann
hafði til dæmis aðeins starfað í mjög
stuttan tíma hjá okkur, er hann náði
góðu valdi á sænsku, sem hann
hafði þó ekki lært áður. Kom það
sér meðal annars vel þar sem sumir
sænsku viðskiptaaðilarnir og yfir-
tökumenn þeirra töluðu aðeins sitt
eigið tungumál.
Njáll lét sveitarstjórnarmál nokk-
uð til sín taka. Hann átti sæti í
hreppsnefnd Seltjarnarneshrepps
1968 til 1974 og í fyrstu bæjar-
stjórninni þar 1974 til 1980.
í einkalífi var Njáll gæfumaður.
Hann kvæntist árið 1957 Hjördísi
Jónsdóttur, sérstakri mannkosta-
konu, sem annaðist hann af ein-
stakri alúð og umhyggju í veikind-
unum. Þau bjuggu lengst af á
Seltjarnarnesi.
Nú þegar leiðir skiljast er margs
að minnast. Njáll Ingjaldsson var
góðum gáfum gæddur, samvizku-
samur og vandvirkur. Hann var
orðheppinn og spaugsamur og skap-
aði þægilegt andrámsloft kringum
sig.
Ég mun ætíð minnast Njáls
Ingjaldssonar sem mikils dreng-
skaparmanns og góðs vinar.
Við Sigrán sendum Hjördísi og
öllum öðram aðstandendum innileg-
ar samúðarkveðjur.
Gunnar Fldvenz.
ÁSTA STEIN-
GRÍMSDÓTTIR
+ Ásta Steingríms-
dóttir fæddist í
Kirkjulundi í Vest-
mannaeyjum hinn
31. janúar árið 1920.
Foreldrar hennar
voru Pálína Schev-
ing Vigfúsdóttir frá
Vilborgarstöðum í
Vestmanneyjum og
Steingrímur Magn-
ússon sjdmaður sem
lengi bjd á Miðhús-
um í Eyjum. Þau eru
bæði fallin frá fyrir
allnokkru. Ásta var
alin upp hjá þeim
Vilborgu Sigurbergsddttur og
Guðjóni Sigurðssyni í Hlíð undir
Austur-Eyjafjöllum. Ásta átti
einn albrdður, Hermann, og 9
hálfsystkin, Stefán, Tryggva,
Harald, Rannveigu, Margréti,
Guðrúnu og Þdr Steingrímsbörn,
Friðrik Jörgensen og Hrefnu
Gunnlaugsddttur. Uppeldissyst-
kin hennar voru Sigurður, Guð-
laug og Kjartan Guðjdnsbörn.
A gamlársdag 1940 giftist hún
Einari Jdnssyni frá Ásdlfsskála
Amma mín, Ásta Steingríms-
dóttir, andaðist í Reykjavík á
páskadag sl. Hún fæddist í Vest-
mannaeyjum 31. janúar 1920 og
var því 80 ára þegar hún lést. Það
er verulegur áfangi að lifa í áttatíu
ár, hvað þá að lifa mestu umbrota-
og mótunartíma íslensku þjóðar-
innar á síðustu öld.
Foreldrar ömmu, Pálína Schev-
ing Vigfúsdóttir frá Vilborgarstöð-
um í Vestmannaeyjum og Stein-
grímur Magnússon kenndur við
Miðhús á sama stað, munu hafa
verið skildir að skiptum þegar
amma fæddist og fyrir var 2 ára
drengur, Hermann. Þetta hefur, á
þeim tíma, vafalaust verið erfitt
fyrir unga konu og þessar kring-
umstæður og valdið því að nokk-
urra vikna gömul var amma flutt
sjóleiðina upp í Eyjafjallasand þar
sem Guðjón Sigurðsson bóndi í
Hlíð undir Eyjafjöllum tók á móti
hvítvoðungnum og hann og kona
hans, Vilborg Sigurbergsdóttir,
tóku barnið í fóstur. Fyrir áttu
þau hjón 3 börn: Sigurð, Guðlaugu
og Kjartan og tók öll fjölskyldan
Ástu sem sinni eigin og sýndi
henni ástúð og eftirlátssemi alla
tíð. Þarna ólst hún upp í faðmi
Eyjafjallanna sem henni alla tíð
síðan þótti ákaflega vænt um og
var stolt af.
Amma eignaðist alls 9 hálfsyst-
kin, en albróðir hennar, Hermann,
lést á átjánda ári 1936.
17 ára hleypti amma heimdrag-
anum og eins og svo margra ann-
arra Sunnlendinga lá leið hennar
til Vestmananeyja þar sem hún
gerðist „bagerjomfru“ hjá Karli
Ö.J. Björnssyni bakarameistara,
en hann var giftur náfrænku
ömmu Guðránu Scheving.
Þarna £ Eyjum hitti svo amma
draumaprinsinn sinn, Einar Jóns-
son frá Ásólfsskála undir Eyja-
fjöllum. Þau settust að i Eyjum og
hófu búskap að Reykjum við Vest-
mannabraut og byggðu siðar hús á
Helgafellsbraut 6. Þau eignuðust
undir Vestur-Eyja-
Ijölluni, f. 26.10.
1914, d. 19.2. 1990.
Þau bjuggu £ Vest-
mannaeyjum til 23.
janúar 1973, en eftir
það á Akureyri til
1986 og si'ðan £
Reykjavfk þar til
Einar lést árið 1990.
Þau eignuðust tvo
syni: 1) Hermann, f.
26.1. 1942, kennari
og útgefandi £ Vest-
mannaeyjum. Hann
er kvæntur Guð-
björgu Ósk Jdns-
ddttur og eiga þau tvær dætur,
þær Sigurborgu Pálfnu og Stein-
unni Ástu. Barnabörnin eru tvö.
2) Arnar, f. 1945, skdlastjdri
Húnavallaskdla £ A-Hún. Hann er
kvæntur Margréti Jdhannsddttur
og eiga þau þrjú börn, þau Jó-
hann Gunnar, Ernu Margréti og
EIísu Kristínu. Barnabörnin eru
fimm.
Útför Ástu fer fram frá Sel-
tjarnarneskirkju £ dag og hefst
athöfnin klukkan 15.
tvo syni: Hermann árið 1942 og
Arnar, föður minn, 1945. Þau
bjuggu siðan í Eyjum til 23. janúar
1973 og var afi eftirsóttur sjómað-
ur, en amma vann við fiskverkun
og verslunarstörf.
23. janúar 1973 varð örlagadag-
ur í lífi allra Vestmannaeyinga því
þá hófst í Heimaey eldgos sem
nærri lá við að legði byggðina í
Vestmannaeyjum í eyði. Allir urðu
að yfirgefa heimili sín og eignir og
halda út í óvissuna. Fljótlega
ákváðu þó amma og afi að flytja til
Akureyrar og þar hófust kynai
mín af þeim er ég fæddist 26. apríl
1973.
Það er einkennilegt að hugsa til
þess að nú eru þau bæði horfin af
sjónarsviðinu, þetta góða fólk sem
svo lengi var samofið lífi mínu og
ekkert eftir nema minningarnar,
en afi dó árið 1990. Ég dvaldist
mikið með þeim, enda voru þau
lengi næstu nágrannar í Háalund-
inum á Akureyri þar sem við
bjuggum þá og síðar bjó ég hjá
ömmu meðan á danskennaranámi
mínu stóð í Reykjavík. Aldrei bar
skugga á samskipti okkar og naut
ég þess í ríkum mæli að eiga þessi
ár með henni.
Nú á seinni árum höfðu sjúlq-
dómar af ýmsu tagi hrjáð haná
nokkuð, en samt festi hún kaup á
þjónustuíbúð að Lindargötu 57 þar
sem hún naut sín vel síðustu ævi-
árin.
Þar sem ég sit úti í Blackpool í
Englandi og hripa niður þessar
línur fyllist hugur minn söknuði en
jafnframt þakklæti. Ég mun sakna
Ástu ömmu, en ég mun muna hana
með þakklæti og bljúgri ást.
Ég veit að hún var þakklát fjöl-
mörgum vinum sínum og ættingj-
um fyrir heimsóknir og eftir-
grennslan alla og ég held ég mæli
fyrir munn þeirra er hana þekktu
er ég segi: Farðu vel, farðu í friði.
Hafðu þökk fyrir allt.
Þinn sonarsonur,
Jdhann Gunnar Arnarsson.
UTFARARSTOFAISLANDS
Sjáum um alla þá þætti sem hafa ber í huga er andlát verður
Útfararstofan sér um stóran hluta af útförum á höfuðborgarsvæðinu og er samkvæmt
verðkönnun Mbl. með lægstu þjónustugjöldin v. kistulagningar og/eða útfarar.
Útfararstjórar okkar búa yfir áratuga reynslu af störfum við útfararþjónustu.
Sverrir
Einarsson
útfararstjóri.
sími 896 8242
Sverrir
Olsen
útfararstjóri.
Útfararstofa íslands, Suðurhlíð 35, Fossvogi.
Sími 581 3300. Þjónusta allan sólarhringinn.
www.utfararstofa.ehf.is
Baldur Bóbó
Frederiksen
útfararstjóri.
sími 895 9199