Morgunblaðið - 03.05.2000, Blaðsíða 55

Morgunblaðið - 03.05.2000, Blaðsíða 55
MORGUNBLAÐIÐ MIÐVIKUDAGUR 3. MAÍ 2000 55 MINNINGAR GUÐMUNDUR PÉTURSSON + Guðmundur Pét- ursson fæddíst í Vík í Mýrdal 28. ágúst 1911. Hann lést 12. mars síðast- liðinn. Guðmundur var jarðsettur 25. mars að Borg og fór útför hans fram í kyrrþey, að ósk hans. Við hittumst síðast á Borgarspítalanum á þorranum í vetur þar sem Guðmundur var að ná sér eftir aðgerð. Það urðu fagnaðarfundir því við höfðum ekki sést lengi en þó talast við í síma af og til. Þrátt fyrir veikindi og háan aldur var hann sami glæsilegi og göfugi maðurinn sem fyrr. Eg lét aðdáun mína í Ijós, en hann brosti, sagði að nú væri síðasta barátta sín við dauðann haíin, og hana gæti enginn unnið. Hann minnti mig á heit okkar, sem við strengdum þegar ég fluttist úr Borgarfirði, að það okkar sem lifði lengur skyldi minnast hins á prenti. Þegar við kvöddumst lofaði ég honum að koma í heimsókn upp í Borgames umpáskana. Á páskadaginn 23. apríl sl. var ekki seinna vænna að efna loforðið og ók ég sem leið liggur upp í Borgarfjörð í hátíðarskapi. Skarðsheiðin blasti við, tignarleg og fögur, klædd vetrarbún- ingi í glampandi sólskini. Margar minningar vöknuðu því ég hafði átt heima við rætur hennar öll mín bestu ár. Þetta reyndist ferð sem aldrei var farin, ég frétti að Guðmundur væri látinn og hefði verið jarðsettur í kyrr- þey. Ég hafði stuttan stans í Borgar- firði. Skarðsheiðin varð í augum mín- um kuldaleg og sólin skein ekki lengur eins fagurlega. Ég ók Hval- fjörðinn suður. Það var ferð í hugar- heim minninganna um kynni okkar Guðmundar í hartnær fjörutíu ár. Fyrstu alvöru kynni okkar Guð- mundar urðu á Landsmóti hesta- manna á Þingvöllum 1970. Ég hafði eignast homfirska hryssu mér til gamans með húsmóðurstörfum en fyrir tilviljun eina tók ég þátt í úr- tökumóti kynbótahrossa fyrir lands- mótið og komst í úrslit. Én þar var Guðmundur viðstaddur ásamt Þor- keli Bjarnasyni hrossaræktarráðu- naut frá Laugarvatni. Nokkrum vikum seinna stóð ég á Þing- völlum, hrædd og upp- burðarlítil, komin tO að etja kappi við bestu hestamenn landsins, ég hefði betur setið heima. Mér tO mikOlar undrun- ar stóð þá allt í einu hjá mér stór, þóttafuOur maður, með grásprengt hár og sagði kuldalega: „Ætlarðu ekki á bak hryssunni, á bara að sýna nýju reiðfötin og hnakkinn?“ Ég reiddist óskaplega, fannst ekki bætandi á hið hörmulega andlega ástand mitt og svaraði um hæl: „Og þú að sýna jeppann þinn.“ Þá hló Guð- mundur hjartanlega og sagði: „Komdu með mér út á minni völlinn, ég veit að það er erfitt að vera reynslulítOl knapi. Við skulum bjarga því sem bjargað verður, ég skal kenna þér að sýna hryssuna. Þú hefur ekki um marga kosti að velja. Gera þitt besta eða flýja af hólmi og verða þér og borgfirskum hestamönnum tO skammar.“ Með tOsögn og hvatningu Guð- mundar tókst mér að komast í gegn- um sýninguna, fór heim með fyrstu verðlaun, sem voru svo sannarlega verðlaun Guðmundar en ekki mín. Þetta var aðeins fyrsta tilsögn Guð- mundar sem ég fékk í tamningu og reiðmennsku. Hann var alltaf óþreyt- andi að leiðbeina mér, hvemig hestur ætti að vera meðhöndlaður tO að hæfileikar hans kæmu sem best fram, eða hvemig hesturinn ætti að vera byggður. Mér er minnisstætt hversu glöggur Guðmundur var að sjá hvort hestur væri skapgallaður, eða hefði verið misboðið í tamningu. Hann var á undan sinni samtíð í meðferð og tamningu hrossa. Auk þess var Guð- mundur ágætis reiðmaður sem gerði miklar kröfur, í fyrsta lagi tO sín sjálfs, og síðan tO hestsins, sem hann meðhöndlaði eftir því hvaða kostum hann var búinn. Guðmundur var aufúsugestur á heimili okkar hjóna og kom oft þegar hann átti leið um. Við hjónin höfðum komið okkur upp fé og hestum sem var mín vinna utan heimilis. En eigin- maðurinn var kennari á Hvanneyri og kom það meira í mhin hlut að hugsa um búskapinn. Aldrei settum við á líf- lömb nema í samráði við Guðmund. Það var ómetanlegt að fá leiðsögn hans hvort sem voru ær eða hross. Hann var alltaf hreinn og beinn og sagði skoðun sína á rökstuddan hátt. Þótt Guðmundur hefði þann hæfi- leika að geta séð út metfé og hross sem byggðist á reynslu og hyggjuviti kynslóðanna var honum vel ljós nauð- syn þess að byggja framtíðina í bú- fjárrækt á vísindalegum grunni. Hann var áhrifamikOl bæði í hrossa- ræktarfélaginu Skugga og í fjárrækt- arfélaginu í Andakfl þar sem starf- semin byggðist á tölfræði og rannsóknum. Hvatti hann bændur tfl þátttöku og tók sjálfur þátt í félags- skapnum af lífi og sál. Oft spurði Guðmundur manninn minn um jarðræktartilraunirnar á Hvanneyri en honum var vel Ijós nauðsyn þeirra tíl að bæta fóðrið sem hann taldi vera undirstöðuatriði. Guð- mundur skOdi vel mikilvægi Hvann- eyrarskóla og rannsókna fyrir ís- lenskan landbúnað sem hann var óspar á að lýsa fyrir bændum í hérað- inu. Margar ferðir voru famar í GuO- berastaði í Lundarreykjadal bæði á bfl og ríðandi. Stundum tókum við konur okkur saman og heimsóttum Guðmund ríðandi. Móttökur og höfð- ingsskapur þeirra Guðmundar og Guðrúnar er ógleymanlegur. Leiðir okkar Guðmundar lágu sam- an á ólíklegustu stöðum, jafnt uppi á reginfjöllum sem í kokkteilboði á búnaðarþingi. Það skipti Guðmund engu máii þótt þoka væri eða skafbyl- ur í smalamennskum á haustin. Hann þekkti landslagið utan að og þurfti ekki áttavita. Hann las „bók náttúr- unnar“ öðrum fremur og veðurglögg- ur var hann með afbrigðum, sá bæði fyrir fjallaskúrir og óþurrka. I kokkt- eflboð mætti hann prúðbúinn og glæsflegur, einna líkastur enskum að- alsmanni að útliti og atgervi. Guðmundur setti svip sinn á bú- skaparhætti í Borgarfirði og ekki mun saga íslenskrar hrossaræktar verða skrifuð án þess að áhrifa hans verði getið. Guðmund sem fyrirmynd og hvatamann í bættum búskapar- háttum verður erfitt að festa á spjöld sögunnar en er engu að síður stað- reynd. Ekki er ofsagt að áhrifa hans gætir enn innan og utan Borgarfjarð- ar bæði í hrossarækt og fjárrækt. Guðmundur var sannur vinur í raun. Ég minnist bréfa hans og hvatningarorða eftir að ég fluttist úr Borgarfirði. Það var ómetanlegur stuðningur þegar vindar lífsins blésu hvað kaldast. Ég sendi aðstandendum Guðmund- ar mínar innflegustu samúðarkveðjur. Guð blessi minningu Guðmundar írá Gullberastöðum. Sigríður Laufey Einarsdóttir. SIGRIÐUR ÁSGEIRSDÓTTIR + Sigríður Ás- geirsdóttir fædd- ist í Hnífsdal 17. maí 1921. Hún lést á Landspítalanum 15. aprfl siðastliðinn og fór útför hennar fram frá ísafjarðar- kirkju 22. aprfl. Hún Sigga Ásgeirs er farin til Guðs. Hún hlýtur að hafa fengið góðar móttökur á himnum, svo stóra innistæðu sem hún var búin að leggja inn. Það er stórt skarð sem hún Sigga skilur eftir sig hér á meðal okkar, en mestur er þó missir Stjána frænda að sjá á eftir „rósinni“ sinni. Hann hefði ekki getað fengið betri konu en Siggu, hún gerði alltaf allt sem hún hélt að honum myndi best líka. Sigga frænka, en undir því nafni gekk hún meðal okkar „barnanna", var ekki frænka okkar heldur er Stjáni frændi okkar. Heimili þeirra stóð okkur systkin- unum alltaf opið, ekki bara heimilið, fyrst og fremst var þar nóg hjarta- rými fyrir lítil börn og dvöldum við systkinin þar oft langdvölum. Tengslin milli heimilis okkar og Sigga og Stjána var al- veg sérstakt. Þau ólu upp næstelsta bróður okkar, Jóhannes, í miklu ástríki og vænt- umþykju. Systkinum Nanna bróður var allt- af tekið eins og við værum þeirra líka. Þau eignuðust ekki börn sjálf, en ólu eOmig upp Ásgeir, systurson Siggu. Okkur systkinunum fannst þeir búa við mikil forréttindi að fá að vera alltaf hjá Siggu og Stjána. Hún Sigga kom alltaf eins fram við alla. í hennar huga var ekki til neinn munur á fólki, hún sagði held- ur aldrei neitt Ijótt um nokkurn mann. Öll börn á Flateyri, en þar bjuggu þau Sigga og Stjáni allan sinn bú- skap, þekktu Siggu. Þeim var ekki í kot vísað kæmu þau að dyrum hennar, sem þau gerðu oft, þau fóru heldur ekki tóm- hent frá henni, hún átti alltaf heima- bökuð vínarbrauð og snúða eða ann- að álíka góðgæti. Hún spjallaði við börnin eins og þau væru mesta merkisfólk og þakkaði þeim fyrir að koma til sín. Sjálf á ég yndislegar minningar frá barnæsku um dvöl á Flateyri hjá Siggu og Stjána, í þeim minningum rúmast bara sólskin og gleði. Börn okkar systkinanna fengu sem betur fer að kynnast Siggu frænku. Mér er minnisstætt þegar ég var í heimsókn á Flateyri með syni mína unga. Þeir fóru niður í fjöruna framan við húsið hjá þeim og auðvitað óðu þeir of langt og rennblotnuðu. Sigga frænka var að passa þá, á meðan pabbi og mamma skruppu til ísafjarðar. Þeir fóru heim til Siggu með hálf- um huga, en úr þessu varð ekkert stórmál. Hún Sigga frænka átti önn- ur stígvég og sokka og síðan máttu þeir fara aftur út í fjöru. „Hún skammaði okkur ekki neitt,“ sögðu þeir þegar við komum til baka. Eldsnemma á morgnana var Sigga vöknuð, sótti þá í rúmið, vafði þá inn í sængina sína og lét þá sitja upp á eldhúsbekknum, gaf þeim morgunmat og síðan var farið í morgungöngu fram á Odda, þar sem kannaður var bátaflotinn bæði á sjó og landi. Var að furða að þeir heimtuðu að vera sendir tO Siggu frænku og þeg- ar við sögðum þeim að hún Sigga frænka væri að vinna svöruðu þeir: „Það er allt í lagi, hún hættir ábyggi- lega að vinna þegar við komum.“ Ég sendi frænda mínum innilegar samúðarkveðjur. Siggu frænku kveð ég með kærri þökk og virðingu. Guðrún Helga Jónsdóttir. KRISTIN SIGUR- BJÖRNSDÓTTIR + Kristín Sigur- björnsdóttir fæddist að Fremri- Nýpi í Vopnafirði 28. febrúar 1921. Hún lést á Landspitalan- um 17. aprfl síðast- liðinn og fór útför hennar fram frá Fossvogskapellu 26. aprfl. Vegir skiptast. - Allt fer ýmsarleiðir inn á fyrirheitsins lönd. Einum lífið arma breiðir öðrum dauðinn réttir hönd. Svo kvað Einar Benediktsson. Mér varð hugsað tO þessara ljóðlina þjóðskáldsins þegar Jón, tengdason- ur Kristínar Sigurbjörnsdóttur, hringdi til okkar og tilkynnti okkur andlát hennar. Þá var ekki liðin vika frá því við heimstóttum Stínu, sátum hjá henni í besta yfirlæti yfir kaffi og kökum. Engin merki sáum við þess, að veik- indi væru á næsta leiti, hvað þá, að dauðinni myndi knýja dyra hjá henni með svo undrastuttum fyrirvara. En þrem dögum fyrir andlát sitt hafði hún fengið heilablóðfall, var flutt á sjúkrahús og hlaut þar hægt andlát. Vegir skiptast gjarna skjótt á veg- ferð lífsins. Það er að vísu ekki nema eðlilegt, að vegi skflji, þegar fólk er komið á efri ár, en svo skyndilega var hin góða vinkona okkar, Stína, kvödd burt af þessum heimi, og án nokkurs forboða, að það var sem dimmur skuggi byrgði sólu. Það eru liðin ein 45 ár síðan við kynntumst Kristínu og fjölskyldu hennar, eiginmanninum Friðriki og dótturinni Ölmu. Heimili þeirra var ' það fyrsta utan fjölskyldubanda okkar, sem við heimsóttum, eftir að við settumst að hér í Keflavík. Hefur sú vinátta, sem þama tókst, haldist æ síðan, og aldrei hefur borið skugga á. Á árinu 1946 giftist Kristín Frið- riki Sigfússyni, sem síðast starfaði í tollþjónustunni á Keflavíkurflug- velli. Var það sannarlega hið mesta gæfuspor í lífi þeirra beggja, enda voru þau hjón einstaklega samhent í hvívetna. Bar heimili þeirra vitni samhugar, alúðar og snyrtimennsku svo að af bar. Gilti þá einu hvort búið var þröngt og við létta pyngju frum- býlingsáranna eða rýmra varð um þegar frá leið. Ekki reyndi þar síst á myndar- skap og dugnað Kristínar, en auk þess að sinna heimilinu af stakri kostgæfni starfaði hún um alllangt skeið utan heimilis, lengst af í Apó- teki Keflavíkur. Þáverandi lyfsala og konu hans hafði hún kynnst á æsku- árum sínum á Seyðisfirði. Reyndust þau hjón Kristínu ávallt afar vel, enda hún traustur og dyggur starfs- maður. Þeim hjónum, Kristínu og Frið- riki, búnaðist í hvívetna vel. Friðrik naut trausts í starfi sínu og var honum stöðugt sýndur meiri og meiri trúnaður, og samhent höfðu þau búið svo vel um sig að til fyrir- myndar var. í tómstundum nutu þau einnig sameiginlegra áhugamála, ekki síst áttu laxveiðar á sumrin hug þeirra beggja, og lét Stína þar síður en svo hlut sinn fyrir veiðifélögun- um. Átti hún margar góðar minning- ar frá ótal veiðiferðum, og glímunni við þennan silfurgljándi fisk, sem leitar mót straumi sterkum og stikl- ar fossa. Laxveiðar voru oft um- ræðuefnið. En Kristínu var ekki hlíft við raunum og sorg. Fyrir hartnær þrettán árum varð Ériðrik bráð- kvaddur í bfl sínum örskammt frá heimili þeirra, á leið úr vinnu. Þetta var að vísu ekki fyrsta raun hennar, því á fyrstu hjúskaparárum þeirra höfðu þau misst nýfætt barn sitt. En nú reyndi verulega á Kristínu. Friðrik hafði svo sannarlega verið kjölfestan í lífi hennar, og hafði ávallt borið hana á höndum sér, í hans huga var ekkert of gott fyrir Stínu. En hún stóðst þessa raun með reisn, hún lét ekki bugast. Henni var vissulega brugðið, en hún bogn- aði ekki. Stofninn var styrk- ur. Enn hjó dauðinn í sama knérunn þessar- ar litlu fjölskyldu. Fyrir örfáum árum varð einkadóttirin, Alma, einnig brácf; . kvödd. Hún var þá gift og átti þrjú böm. Þetta var reiðarslag. Hinn styrki reyr var nú sannarlega skek- inn, nú fannst henni allt vera tekið frá sér, engin hlif, ekkert skjól. Enn var henni þó gefinn undraverður styrkur. Hún lét ekki bugast. Hún talaði af hægð við okkur um sorg sína og missi, hún létti á hjarta sínu, en án þess að brotna. Hún sýndi að- dáanlegan og ótrúlegan styrk, í það minnsta í návist annarra. Hún breytti í engu háttum sínum. Og hún rækti vináttu sína við okkur af sömu tryggð og áður. Nánast vikulega komum við í heimsókn til Stínu, og þótt hún væri, orðin ein kom aldrei fyrir, að ekkf væri dúkað kaffiborð með nýbökuð- um kökum. Og ef henni þótti of langt líða milli heimsókna okkar, þá brást ekki, að hún kom óbeinum boðum um slíkt til okkar. Það eina, sem raunverulega breyttist gagnvart okkur við hin þungbæru áföll henn- ar, var að hún hafði ekki frumkvæði að heimsóknum tfl okkar. Við urðum að sækja hana, og eftir lát Ölmu af- þakkaði hún slíkt nærri alltaf. En tryggð Stínu við okkur og fjöl- skyldu okkar var ávallt söm, verður aldrei fullþökkuð. Tengdasonur Kristínar, Jón Snæ- land, reyndist henni einstaklega vel, ekki síst síðustu árin. Hann var stoð hennar og stytta, og ítrekaði hún oft við okkur, hversu þakklát hún var honum. Eftir að Kristín varð fyrir sjúk- dómsáfallinu rétti dauðinn henni hönd. Við erum þess fullviss að það var mild og líknandi hönd. Þetta var vinarhönd dauðans. Ekkert hefði verið Kristínu þungbærara en að verða ósjálfbjai'ga, eða lítt sjálf- bjarga, að verða öðrum til byrði. Dauðinn er síður en svo alltaf versti óvinurinn - oft er hann ein- mitt besti vinur þess, sem verður _ fyrir þungbærum áföllum. Okkur var það einnig löngu ljóst, að Stína kveið á engan hátt dauða sínum, og hún fékk þá ósk sína uppfyllta, að mega fara með skjótum hætti af þessum heimi. Hún flíkaði að vísu ekki tilfinningum sínum, en nærri er víst, að hún átti þess trausta von, að litla, samhenta fjölskyldan hennar sameinaðist aftur á æðra tilveru- stigi. Og við óskum hhini tryggu vin- konu okkar góðrar heimkomu í þann fjölskyldufaðm á landi lifenda. Við og fjölskylda okkar sendum Jóni og börnum hans, Kristínu, Friðriki og Sigurbirni, og fjölskyld- um þeirra innilegar samúðarkveðjur á sorgarstundu. Halldís og Témas. * Formáli minningar- greina ÆSKILEGT er að minningar- greinum fylgi á sérblaði upp- lýsingar um hvar og hvenær sá, sem fjallað er um, er fæddur, hvar og hvenær dáinn, um for- eldra hans, systkini, maka og börn, skólagöngu og störf og loks hvaðan útför hans fer fram. Ætlast er til að þessar upplýsingar komi aðeins fram í formálanum, sem er feitletrað- ur, en ekki í greinunum sjálf- um.
Blaðsíða 1
Blaðsíða 2
Blaðsíða 3
Blaðsíða 4
Blaðsíða 5
Blaðsíða 6
Blaðsíða 7
Blaðsíða 8
Blaðsíða 9
Blaðsíða 10
Blaðsíða 11
Blaðsíða 12
Blaðsíða 13
Blaðsíða 14
Blaðsíða 15
Blaðsíða 16
Blaðsíða 17
Blaðsíða 18
Blaðsíða 19
Blaðsíða 20
Blaðsíða 21
Blaðsíða 22
Blaðsíða 23
Blaðsíða 24
Blaðsíða 25
Blaðsíða 26
Blaðsíða 27
Blaðsíða 28
Blaðsíða 29
Blaðsíða 30
Blaðsíða 31
Blaðsíða 32
Blaðsíða 33
Blaðsíða 34
Blaðsíða 35
Blaðsíða 36
Blaðsíða 37
Blaðsíða 38
Blaðsíða 39
Blaðsíða 40
Blaðsíða 41
Blaðsíða 42
Blaðsíða 43
Blaðsíða 44
Blaðsíða 45
Blaðsíða 46
Blaðsíða 47
Blaðsíða 48
Blaðsíða 49
Blaðsíða 50
Blaðsíða 51
Blaðsíða 52
Blaðsíða 53
Blaðsíða 54
Blaðsíða 55
Blaðsíða 56
Blaðsíða 57
Blaðsíða 58
Blaðsíða 59
Blaðsíða 60
Blaðsíða 61
Blaðsíða 62
Blaðsíða 63
Blaðsíða 64
Blaðsíða 65
Blaðsíða 66
Blaðsíða 67
Blaðsíða 68
Blaðsíða 69
Blaðsíða 70
Blaðsíða 71
Blaðsíða 72
Blaðsíða 73
Blaðsíða 74
Blaðsíða 75
Blaðsíða 76
Blaðsíða 77
Blaðsíða 78
Blaðsíða 79
Blaðsíða 80
Blaðsíða 81
Blaðsíða 82
Blaðsíða 83
Blaðsíða 84
Blaðsíða 85
Blaðsíða 86
Blaðsíða 87
Blaðsíða 88

x

Morgunblaðið

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Morgunblaðið
https://timarit.is/publication/58

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.