Morgunblaðið - 03.05.2000, Blaðsíða 51

MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
MIÐVIKUDAGUR 3. MAÍ 2000 51
JOHANN PETUR
KONRÁÐSSON
+ Jóhann Pétur
Konráðsson
fæddist á Hallbjarn-
areyri í Eyrarsveit 3.
aprfl 1909. Hann lést
á St. Fransiskus-
sjúkrahúsinu í Stykk-
ishólmi 12. aprfl sfð-
astliðinn. Jóhann
Pétur var þriðji í röð
sex systkina. For-
eldrar hans voru
Konráð Jónson og El-
ísabet S. Hjaltalín.
Árið 1936 kvæntist
Jóhann Jódísi K.
Björnsdóttur frá
Látravík í Eyrarsveit. Forleldrar
hennar voru Björn Bergmann
Jónsson og Jósefína Ragnheiður
Jóhannesdóttir. Börn þeirra eru:
1) Bára B. Pétursdóttir, gift Elísi
Guðjónssyni, þau eiga fimm börn,
átta barnabörn og eitt barna-
Elsku Pétur.
Þegar dag tók að lengja og sólin að
hækka á lofti slokknaði lífsljós þitt.
Arin þín voru orðin mörg og við viss-
um bæði undir það síðasta að hverju
stefndi. Samt er það svo að þegar að
skilnaði kemur er eins og það komi
aftan að manni, komi manni á óvart.
Ljós þitt hefur fylgt mér frá því ég
kynntist þér fyrst. 17 ára gömul. Frá
því hefur einungis stafað birtu og yl.
Þannig varst þú alla tíð, hlýr, elsku-
legur og umhvggjusamur. Þú hugs-
aðir fyrst og síðast um velferð okkar
hinna. Alveg fram á síðustu daga til-
veru þinnar. Höfðum við það gott?
Vorum við frísk? Gekk okkur vel í
námi og leik? Sú glaðværð, glettni og
góðvilji sem einkenndi þig og líf þitt
getur vonandi orðið okkur hinum
sem eftir stöndum leiðarljós á lífsins
göngu.
Eg vil þakka þér fyrir það sem þú
barnabarn. 2) Elsa F.
Pétursdóttir, gift
Aðalsteini Friðfinns-
syni, þau eiga þrjú
börn, fimm barna-
börn og eitt barna-
barnabarn. 3) Ólöf
R. Pétursdóttir, gift
Garðari Gunnars-
syni, þau eiga fimm
börn, fjórtán barna-
börn og eitt barna-
barnabarn. 4) Birna
R. Pétursdóttir, gift
Tómasi Sigurðssyni,
þau eiga tvö börn og
tvö barnabörn. 5)
Pétur G. Pétursson, kvæntur
Hjördísi Vilhjálmsdóttur, þau
eiga fjögur börn og eitt barna-
barn.
Útför Jóhanns Péturs fór fram
frá Grundarfjarðarkirkju laugar-
daginn 22. aprfl síðastliðinn.
varst mér. Fyrir hlýtt handartak og
fallegt bros. Fyrir það að hlusta á
mig, hrósa og hvetja. Fyrir að vera
til staðar þegar á þurfti að halda.
Fyrir það að hafa fengið að vera
samferða þér þessi ár. Guð gefi þér
góða heimkomu til þeirra sem þú
unnir og farnir eru á undan.
Hvíl þú í friði elsku Pétur.
Þín tengdadóttir,
Hjördís.
Afi,
Þú hefur verið fastur punktur í allri tilveru
minni.
Eg man brosandi augu þín, hönd þína sem
leiðbeindi mér,
arm sem forðaði mér frá vá og ruggaði mér
í svefn.
Eg sat á háhesti, þrýsti hönd þína, átti með
þérævintýr.
Hlustaði á sögumar þínar. Hló að skrýtl-
unum.
Undraðist töframátt þinn.
Þúerthlutiaflífimínu.
Hluti af mér.
Um eilífð.
(Pam Brown)
Hann Pétur afi okkur eða afi Konn
eins og flestir kölluðu hann er nú dá-
inn. Afinn sem við vildum hafa hjá
okkur að eilífu og við sitjum eftir
með söknuð í hjarta. Andlát hans er
okkur þungbært. Þrátt fyrir að við
vitum að þetta er leiðin okkar allra
erum við alltaf svo óviðbúin og ósátt
við að kveðja náinn ástvin. Núna
þegar við kveðjum hann í hinsta sinn
koma upp í hugann margar minning-
ar. Minningar sem allar ei-u á einn
veg, aðeins af hinu góða því aldrei
gaf hann færi á neinu öðru.
Oftast var hann afi Konn brosandi,
léttur í skapi og jákvæður. Sama
hvernig hlutmnir vora, heyrðum við
hann aldrei kvarta. Aldrei vantaði
hann neitt og aldrei var neitt að. T.d.
þegar hann átti við erfið veikindi að
stríða, sagði hann: „Þetta er bara
einhver flensa." Staðfastur var hann
í einu og öllu sem eflaust hefur hjálp-
að honum mikið í gegnum lífið.
Aldrei krafðist hann neins af öðrum
heldur hugsaði hann bara um hvað
hann gæti verið öðrum.
Já, hann afi var einstakur maður
og vorum við svo lánsöm að fá að al-
ast upp nálægt honum. Það gerði
okkur mjög náin honum og var hann
því alla tíð hluti af daglegu lífi okkar.
Hann fylgdist alltaf vel með okkur í
öllu því er við tókum okkur fyrir
hendur og bar hag okkar allra fyrir
brjósti alveg fram á hans síðasta
dag.
Upp í huga okkar koma fram ótelj-
andi minningar um allt það sem við
gerðum saman. Ferðir í sveitina okk-
ar, þegar hann kom til okkar í
pönnukökukaffi, jólin þar sem hann
dvaldi alltaf hjá okkm- á aðfanga-
dagskvöld, þegar hann var að passa
okkur og svo margt fleira. Það var
+ Ólafur Halldór
Halldórsson
fæddist að Mábergi á
Rauðasandi 1. júní
1921. Hann lést á
Landspítalanum 13.
aprfl síðastliðinn og
fór útför hans fram
frá Fossvogskirkju
27. aprfl. Jarðsett
var í Hafnarfirði.
Elsku Óli! Þá er
kveðjustundin runnin
upp. Þegar við hjónin
heimsóttum þig í
Eskihlíðina í byrjun
janúar sagðir þú okkur að tími þinn
hér væri brátt liðinn. Við vissum að
þú varst mjög mikið veikur, en allt-
af er haldið í vonina. En þú sagðist
vera sáttur, þínu hlutverki hér væri
að ljúka.
Síðastliðið ár var þér mjög erfitt
Óli minn. Þið Sigga bæði mikið
veik, en örlítið hlé var á þínum
veikindum þar til þú hafðir stutt
Siggu svo dyggilega til hinstu
stundar. Þá var röðin komin að þér.
Við fjölskyldan í Háhóli erum
þakklát fyrir að hafa þekkt þig og
kynnst hressleika þínum og vænt-
umþykju. Þú varst alltaf hrókur
alls fagnaðar, það var aldrei logn-
molla þar sem Óli Halldórs fór um.
Við minnumst skemmtilegra
stunda með ykkur Siggu á Vals-
hamri, í Eskihlíðinni og síðustu ár-
in líka á Háhóli. Þið Sigga voruð
fastur punktur í tilveru okkar syst-
kinanna á Valshamri og við munum
ekki eftir okkur öðruvísi en með
ykkur í nánd. Oft var glatt á hjalla
þegar þið Sigga voruð nýkomin úr
ferðalögum um Evrópu, en þá feng-
um við í sveitinni ferðasögurnar í
máli og myndum. Það var ekkert
venjulegt hvað þú gast sagt
skemmtilega frá og öll atriði stór
og smá urðu ljóslifandi
fyrir okkur. Svo kom
öðru hverju: „Hana,
Magga, þú átt að vita
þetta, þú ert kennari.“
En kennarinn vissi
miklu minna um þau
atriði en þú Óli minn.
A hverju hausti
komuð þið Sigga að
Valshamri í réttirnar
og þá var komið við í
Háhóli líka. Þú hafðir
mikinn áhuga á bú-
skapnum og þurftir
alltaf að athuga féð
þegar það kom af
fjalli. Þú naust þín í réttunum eins
og annars staðar þar sem þú varst
meðal vina. Og það er gott að eiga
góða vini. Það er nefnilega þannig
að okkur hættir oft til að finnast
sjálfsagt að allt sé eilíft. Við gleym-
um því hve stutt lífið er í raun.
Við erum þér þakklát Óli minn
fyrir að hafa ýtt aðeins við okkur
og vakið til umhugsunar, því einu
sinni voruð þið Sigga hjá okkur í
Háhóli og við töluðum eitthvað um
Reykjavíkurferðir. Þá sagðir þú við
okkur: „Magga og Halli, við Sigga
komum oft til ykkar í Háhól og fá-
um kaffi og þess háttar, en þið
þiggið ekki einu sinni vatnsglas í
Eskihlíðinni." Þá svöruðum við að
bragði að í næstu ferð yrði örugg-
lega komið við í Eskihlíðinni. Það
varð úr. í næstu Reykjavíkurferð
var stormað inn í Eskihlíð og við
hringdum dyrasímanum. „Óli minn,
þetta er Magga, má ég fá vatn.“
Þögn.
Svo skellihlátur og dyrnar opn-
uðust. Þegar við komum upp á
fjórðu hæð stóðstu skælbrosandi
með barmafullt vatnsglas í hend-
inni. Við hlógum öll og heilsuðumst
og eftir þetta fengum við alltaf
vatnsglas í fordrykk hjá Óla og
honum var boðið slíkt hið sama í
Háhóli.
Við erum þakklát fyrir allar
stundirnar með þér, en ein sú eftir-
minnilegasta er kvöldið í janúar sl.
Það var svo ótal margt sem bar á
góma það kvöld og margt sem þú
fræddir okkur um. Það var gott til
þess að vita, hvað þú hafðir átt góð-
ar stundir með Þrúðu og fjölskyldu
hennar, en hún hefur verið þér stoð
og stytta í gegnum súrt og sætt öll
árin. Eins og þið Sigga sögðuð
bæði: „Hún Þrúða gæti ekki reynst
okkur betur eða verið okkur kærari
þótt hún væri okkar eigin dóttir.“
Og það voru orð að sönnu.
Elsku Óli okkar! Við fjölskyldan
í Háhóli kveðjum þig með söknuði,
en þökkum fyrir að þjáningar þínar
eru á enda og þú hefur fengið hvíld
við hlið Siggu þinnar á ný.
Hvíldu í friði. Drottinn blessi þig.
Kær kveðja.
Hálfdán Helgason og Mar-
grét Jóhannsdóttir, Háhóli.
Elsku Óli, loksins ertu kominn til
hennar Siggu þinnar. Ég veit að þú
varst búinn að bíða eftir þessu frá
því í fyrrahaust. Þið voruð ein heild
og þess vegna var það svo skrítið
þegar Sigga dó. Það var nefnilega
alltaf Óli og Sigga eða Sigga og Oli
en allt í einu var það bara Oli. Mik-
ið ofboðslega fannst þér það líka
erfitt. Þið voruð nefnilega svo ham-
ingjusöm, ennþá skotin eftir öll
þessi ár. Nokkuð sem ég vona að ég
fái að njóta í mínu hjónabandi.
Ég sakna þín sárt en ég er svo
glöð að hafa geta kvatt þig, af því
að fyrir mér voru þið Sigga alveg
eins og amma og afi. Það var svo
gott að koma í Eskihlíðina til ykk-
ar. Ég mun alltaf eiga minningarn-
ar um leirinn í skókassanum,
brandarana og spjallið við kaffi-
borðið, stríðnispúkann í þér,
heimsins bestu brúntertu og nota-
legar stundir í Eskihlíðinni.
Þín
Harpa.
ÓLAFUR HALLDÓR
HALLDÓRSSON
alltaf svo gaman að vera með honum
afa því að hann gaf sér alltaf tíma til
þess að sinna okkur og aldrei minn-
umst við þess að heyra orðið
„bíddu“. Alltaf fann hann upp á ein-
hverju að gera; segja sögur, kenna
okkur nýja hluti, já og bara skemmta
okkur með sínum einstaka húmor,
sem hann hélt þar til hann kvaddi.
Allir sem kynntust afa virtust
kunna vel við hann, stórir sem smáir
og er hægt að lýsa því best með að
segja að allir krakkarnir í þessu litla
bæjarfélagi okkar kölluðu hann afa
Konn. Hann var bara þannig að allir
vildu eiga eitthvað í honum.
Minningarnar um þig, elsku afi,
eru hér hvergi nær tæmandi og kom-
um við til með að geyma þær í hjört-
um okkar alla tíð. Tómlegt verður nú
að koma heim í Grundarfjörðinn án
þess að geta hitt þig. Við getum þó
huggað okkur við það að vita af þér
vakandi yfir okkur. Við biðjum góð-
an Guð að varðveita þig og passa þar
til við hittumst á ný.
Kallið er komið,
komin er nú stundin,
vinaskilnaðar viðkvæm stund.
Vinirnirkveðja
vininn sinn látna,
er sefur hér hinn síðsta blund.
Margs er að minnast,
margterhéraðþakka.
Guði sé lof fyrir liðna tíð.
Margseraðminnast,
margs er að sakna.
Guð þerri tregatárin stríð.
Farþúífriði,
friður Guðs þig blessi,
hafðu þökk fyrir allt og allt.
GekkstþúmeðGuði,
Guð þér nú fylgi,
hans dýrðarhnoss þú hljóta skalt
Grátnir til grafar
göngumvérnú héðan,
fylgjum þérvinur.
Farvelábraut.
Guð oss það gefi
glaðirvérmegum
þér síðar fýlgja í friðarskaut.
(V. Briem)
Saknaðarkveðjur:
Eva Jódís, Ásdfs Lilja,
Jón Pétur og Vilhjálmur.
Þegar leiðir skiljast um sinn
streyma minningarnar fram. Minn-
ingar um traustan og velviljaðan
frænda, föðurbróður minn Pétur
Konráðsson í Grundarfirði.
Pétur og kona hans Jódís kunnu
sannarlega að taka á móti ættingjum
sínum og gerðu það af mikilli rausn.
Það fengum við að reyna er við kom-
um í fyrsta skipti í heimsókn til
þeirra á Grundargötuna. Það var
fyrir meira en þrjátíu árum og höf-
um við haldið góðu sambandi við
frænda síðan. Konu sína missti hann
fyrir mörgum árum en hann bjó
áfram í húsi sínu þar til fyrir stuttu
er hann fór á Dvalarheimilið Fella*
skjól.
Pétur var um margt fróður maður
frá fyrri tíma, hafði alveg ótrúlega
gott minni og sagði skemmtilega frá.
Oft sátum við tímunum saman og
ræddum fortíðina, sjósókn hans,
uppvaxtarár þeirra systkina og
margt fleira. Konráð Jónsson faðh-
þeirra hafði látist þegar börnin voru
ung svo þau syskin ólust ekki öll upp
saman. Móðir þeirra Elísabet
Hjaltalín reyndi þó að halda hópnum
saman af bestu getu. Pétur og Guð-
berg bróðir hans voru afar líkir
bræður, bæði í útliti og eins með j)að
hve gaman þeim þótti að segja sög-
ur. Þeir bræður höfðu alveg sérstak-
an frásagnarstíl. Sögum sínum gáfu
þeh’ mikið líf og svo mikla kímni að
við sáum leiksviðið allt fyrir okkur,
ljóslifandi og oft var mikið hlegið.
Það var hefð hjá okkur hjónum að
heimsækja Pétur árlega í Grundar-
fjörð og fá um leið úr viskubrunni
hans, synh’ okkar fjórir fengu líka að
njóta þess að fá að hafa hann sem
„afa“ uppvaxtarár þeirra þar sem
þeir áttu ekki afa sem þeir kynntust
ognutu.
í apríl í fyrra sóttum við Pétur
heim en þá varð hann 90 ára og héldu
börn hans honum veglegt hóf. Síðast
sáum við Pétur í haust er við heim-
sóttum hann, þá var heilsunni farið
að hraka nokkuð. Hann spurði frétta
af fjölskyldunni eins og venjulega en
hann fylgdist vel með hvað allir voru
að starfa. Umhyggjan fyrir fjöl-
skyldunni var mikil.
Það er erfitt að þurfa að sjá eftir
jafnmerkum manni og honum Pétri
okkar. Það verður tómlegt án hans
og Grundarfjörður verður aldrei sá
sami að heimsækja. Tilhlökkunin við
að hitta hann, þétta handtakið og
faðmlagið verður geymt í minning-
unni um þennan mæta mann sem \’fö
vorum svo lánsöm að eiga að vini.
Okkur er efst í huga þakklæti fyrir
allar samverustundirnar, góða vin-
áttu og tryggð.
Börnum og fjölskyldum þeirra
sendum við innilegar samúðarkveðj-
ur.
Hver minning dýrmæt perla að liðnum
lífsins degi,
hin Ijúfu og góðu kynni af alhug þakka
hér.
Þinn kærleikur í verki var gjöf, sem
gleymist eigi,
og gæfa var það öllum, er fengu að
kynnast þér.
(Ingibj.Sig.)
Sigurborg og Jón Konráð .....
Guðbergsson.
4íe{ Qraníf
1 HELLUHRAUN14
220 HAFNARFJÖRÐUR
HEIMASÍÐA: www.granit.is SÍMI: 565 2707 FAX: 565 2629