Skírnir - 01.12.1905, Síða 5

Trú og sannanir.
Eg hygg og held því fram, að því verði naumast
neitað með réttu, að trúarbrögðin séu mjög að kulna með
vestrænu þjóðunum, að minsta kosti í þeirri mynd, sem
kristin kirkja boðar þau.
Sjálfsagt er þessu einkum svo farið í löndum prótest-
anta. Þar er það ekkei’t leyndarmál, að mikill meiri
hluti háskólagenginna manna, að guðfi’æðingum fráskild-
um, og eins þeiri’a manna, sem fengið hafa eitthvað svip-
aða meixtun eins og þeir, sem stundað hafa nám við há-
skóla, eru annaðlivort andvígir trúarbrögðunum, leynt eða
ljóst, eða láta þau liggja milli hluta og ekkert til sín taka,
byggja lífskoðun sína alls ekkert á þeim og sinna ekkert
kristinni kirkju, nema þá í því skyni einu að hrjóta ekki
bág við gamlar og fagrar venjur. Þá er ekki hinn nxikli
aragrúi vinnulýðs í borgunum trúræknari, íxema siður sé.
Jöfnum höndum við baráttu hans fyrir betri kjörum og
gagngerðri breyting á fyrirkomulagi mannfélagsins fer
bai’átta gegn kristimxi kirkju. Bændur hafa hingað til
verið minst snortnir af þeim kenningum, sem eru trúar-
brögðunum andvígar. Eix því lengi’a sem þeir dragast
inn í sti’aum nútíðarmenningarinnar, því minni verður
munui’inn á þeinx og öði’um stéttunx manna, og þá sjálf-
sagt eins í þessu efni eins og öði’um.
Allra óvænlegastar eru horfur trúai’bragðanna, þegar
þess er gætt, að næstunx því allir ágætustu gáfumenn
mentaþjóðanna hafa á einum til tveimur síðustu manns-
öldrununx orðið þeim fráhverfir. Á þá afburða-vitsmuna-
menn, senx játað hafa kristna trú af ríki’i sannfæring, eins