Skírnir - 01.12.1905, Blaðsíða 54

342
Einar Benediktsson.
Bezt af þessum kvæðum Einars Benediktssonar þykja
mér: »Sjá hin ungborna tið« og »Eg ann þínum mætti í
orði þungu«.
Eg skal þá hverfa að þeim kvæðum skáldsins, sem
eiga annað erindi og ekki eru háð stund né stað. Þar
koma og skýrast í ljós einkenni hans, bæði að efni og
búningi. Þar ryður hann sér sjálfur braut, og allfjarri
almannavegum. Mörg þau efni, sem önnur islenzk skáld
gera sér tíðast að yrkja. um, lætur hann ósnert. Hann
hefur t. d. ekki, svo menn viti, ort nein erfiljóð, og að eins
eitt ástakvæði, eða öllu heldur kvenlýsingu, liefur hann
birt á prenti, en það kvæði er líka ágætt. Það er því
ekki auðvelt að spá neinu um það, hve margir strengir
búi í hörpu hans. Þar hefur t. d. aldrei heyrst barns-
grátur né hlátur, og hver veit þó nema barnið leynist þar
eins og Aslaug í hörpu Heimis. Það verður tíminn að
leiða i ljós. Þau kvæði, sem hingað til hafa birzt frá hans
hendi, bera öll »hljóm af hreinum og djúpum karlmanns-
róm«; þau eru rödd hins þroskaða manns. Sjónin er
skörp á hvern lit, hverja lögun og hreyfingu, eyrað næmt
og ímyndunarafiið auðugt og létt í svifum, en þessar góðu
gáfur eru tamdar og æfðar af sterkum vilja og glöggri
dómgreind, er setur sér mark og vegur og velur. Eg skal
reyna að finna þessum orðum stað, með því að minnast
á nokkur kvæði hans, sem mér þykja einna mest verð og
einkennilegust.
Þó ótrúlegt sé, þá mun »Hvarf síra Odds frá Mikla-
bæ« vera fyrsta kvæði Einars Benediktssonar. Otrúlegt
cr það fyrir þá sök, hve laust það er við allan viðvan-
ingsbrag.
Þrjú fyrstu erindin bregða upp mynd af prestinum,
sem ríður á harða spretti yfir ísana. Hófadynurinn, frísið
i hestinum, þytur stormsins, brakið og dynkirnir í svell-
unum heyrast í hljómi og hljóðfalli erindanna, og hvert
orð kemur á harða stökki. Svo breytist bragarhátturinn
iilt í einu: