Skírnir - 01.12.1905, Blaðsíða 56

344
Einar Benediktssonj
fj'lgt heim að túninu á Miklabæ. Skáldið lætur hann vera
einan á i'erð, eins og þurfti til þess að endurminningarnar
fengju vald yíir honum. Sagan lætur þetta fara fram á
vökunni, áður en fólk háttar. Skáldið lætur fólk alt vera
í fasta svefni, dreyma illa drauma og loks hrökkva upp
í svarta myrkri við neyðaróp prestsins:
Hvert tnannsbarn vaknar og horfir í húm.
Etin er hrópað í ógn og trylling.
Líkamir naktir rúm við rúm
rísa í titrandi hrylling.
Með þessu móti verður alt enn ægilegra.
Þetta ágæta kvæði og hið einkennilega smákvæðí
»Draumur« sýnir að ímyndunarafl Einars Benediktssonar
er rnagnað af anda þjóðsagna vorra, og væri óskandi, að
hann vildi móta eitthvað meira af öllu því gulli, sem þar
er graíið. Varla væri annar honurn færari til þess.
Mai’ga hef eg heyii kasta hnútunx að kvæðinu »Skúta-
hraun«. Þeim íiixst það moldviðii, er erfirt sé að finna
meiningu í. Þó er það kvæði eitt. af einkennilegustu
og frumlegustu kvæðum skáldsins og sýnir vel hvernig
andi hans starfar.
Margir munu kaixnast við söguna uixx Michelangelo.
Marmarablökk eiix mikil hafði lengi legið ónotuð við dóm-
kirkjuna i Flói’ens. Myndhöggvari íxokkur hafði byrjað á
því að vimxa úr henni, en var ekki vei’kinu vaxinn og
hætti i miðju kafi. Svo kom Michelangelo og gerði úr henni
heimsfræga nxynd af »Davíð«. En lögun steinsins réði að
miklu leyti sköpulagi og stellingunx myndarinnar, og sagt
er að meistarinn hafi látið sagai’fai’ið sjást á öði’u herða-
blaði Davíðs, til þess að sýixa hve langt marmarablökkin
náði. I kvæðunx sínum hefur hann sagt, að allar hug-
myndir myndasmiðsins liggi fyrst ófæddar i marmaranum.
Margt bendir á, að skoðun Einars Benediktssoixar á
listinni sé eitthvað lík þessu. Haixn tekur hlutiixa eða
fyi’irbrigðin eins og þau eru og heggur þau til, meitlar og
fágar, þangað til myndin keixxur fram, svipui’inn, er gefur