Skírnir - 01.12.1905, Side 67

Einar Benediktsson.
P ó t u r G a u t u r.
(Spilar og syngnr).
»Eg læsti af minn Edensluud,
fór út með lykli í hönd
og stefndi fleyi út fjörð og sund.
Mörg fögur kona grót þá stund
við salta sævarströnd.
Til suðurs, heim, til sælla lands.
skar súðin kaldan ál.
En þar sem pálminn knytir krans
í kringum flóðmörk hafs og sands,
ég kynti knararbál.
Svo steig ég á minn gjarðagamm,
sú gnoð er hold og bein. —
I löðri knúði ég fleyið fram.
Eg flyg. Því nærð ei væng né hramm.
Eg kvaka á grænni grein.
Anítra, pálmans eðla vín
það ertu, finn ég nú.
Angorageitarosturinn,
sá alheimsfrægi kosturinn,
er sjálfur síðri en þú«
(4. þáttur bls. 180-181).
S á m a g r i.
»Menn líkjast sér eins og úthverf treyja
eða þá rótthverf á tvennan hátt.
Þeir ljósmynda eins, nú orðið, á tvo
ólíka vegi í París, sem þér vitið.
Annaðhvort beint eins og á er litið
eða öfuga mynd, er menn nefna svo.
I heuni skiftast öll skuggamót
með skakkri birtu. Hún þykir ljót,
en líkingin finst þar, með húð og ham,
ef hún verður aðeins kölluð fram.
Ef nú ein sál hefur afmyndað sig
í öfuga svipinn á lífsins göngu,
þá verður hún þar fyrir alls ekki að öngu,
en er afhent sem verkefni fyrir mig.
Hún fær þá meðferð hjá mér, sem á við,