Skírnir - 01.08.1906, Síða 14

206
A fjörunni.
Skírnir.
hvað kæmi á eftir! Sigmundur karlinn færi þá ekki al-
veg þurbrjósta á næstu fjöru!
En svo hvarf hann aftur að listinni.
Það var ekki víst, að Eiríki þætti nógu mikill atgang-
ur í þessu, sem enn þá var komið. Það þurt'ti að taka í
hraukana, til þess að sá gamli fyndi verulega að því
bragðið.
Þá fór hann að leita að einhverju, sem aukið gæti
lifið í leiknum, og það rétta varð því nær strax fyrir
honum — sem sé hafið.
Sjórinn — ekki eins og hann lá núna, steinsofandi;
það var ómögulegt að yrkja um hannn þannig. Heldur
eins og hann var þegar hann fór í almætti sitt.
Allar kenningarnar um sjóinn þutu fram í huga hans..
Hann varð »jötundreyri«, »Mhnis æðaflóð«, »sollið eyja-
band«, »sonur Loka« og »Nóatún í heljarham«. Ægir,
Rán og dætur þeirra háðu þar samdrykkju og skessuleik
til skiftis. Miðgarðsormur byltist í djúpinu og blés eldi
og eitri og rótaði upp öldunum, sem óðu grenjandi, hvít-
fextar og ferlegar upp að hleininni, þar sem sviftingarnar
stóðu milli landvarnar-berserksins og óvætta þeirra, sem
hann átti í höggi við. Hræsvelgur stóð á heimsenda, lamdi
með vængjunum og egndi alla óvætti hafsins til atlögu.
Þar komu katthveli, búrhveli, hrosshveli, náhveli, blá-
hveli, lyngbakar, kembir og rauðgrani, og óðu uppi. Bein-
hákarla og blöðruseli vantaði heldur ekki í lestina. Haf-
menn, með stór, augnalokalaus augu, óðu upp í geirvörtur á
tvítugu dýpi, og sjóskrímsli, á stærð við meðal kirkjur,
öll þakin skeljum og með glerglugga á skrokknum, óðu
upp í fjöruna, glentu upp ginin og gláptu á svifting-
arnar.----------
Honum var sem hann sæi framan í Eirik á Instu-
Strönd yfir allri þessari lýsingu!
En þetta féll alt prýðilega inn í braginn. Aldrei
hafði honum tekist eins snildarlega. Aldrei hafði list hans
stigið eins hátt!