Skírnir - 01.08.1906, Qupperneq 15

Skírnir.
Á fjörunni.
207
Hann stanzaði með köflum, leit yfir það sem hann
var búinn með og rifjaði það upp fyrir sér. Honum var
sönn nautn að því öllu saman.
En svo hélt hann áfram, með vaxandi algleymis-
ákafa, hrifinn af velgengni sinni og andans auðlegð. Það
var eins og ljóðadísin sjálf birtist honum í náð sinni og
dýrð, opnaði honum heima sína og lokkaði hann æ lengra
og lengra inn í veldi hinnar ódauðlegu íþróttar. — —
»Líttu á helvítis karlinn! Hann sefur!«
Sigmundur hrökk saman og leit upp. Andlitið á
Grími var komið í kofadyrnar. Rétt á eftir birtist
hausinn á Þorvaldi gamla, með gráan lubbann undan
húfunni og grátt kragaskegg, á sama staðnum við hliðina
á syni hans.
»Ut með þig, svikahundurinn!« æpti Þorvaldur gamli
öskuvondur. »Þú ættir skilið að vera laminn, þangað til
ekkert bein tyldi saman í helvízkum skrokknum á þér!«
Sigmundur brölti ofan úr þangbingnum, og kom furð-
anlega fljótt fyrir sig fótunum, þótt stirðir væru, og kom
út til feðganna, hvað sem þar tæki við.
Þar dundu á honum skammirnar og spurningar um
leið. En ekki voru beinlínis lagðar á hann hendur.
Þetta kom alt saman yfir Sigmund gamla svo óvið-
búinn, að honum varð algerlega ráðafátt. Það var svo
sem auðvitað, að óhræsis vargurinn hafði nú leikið á hann,
meðan hann var að yrkja. Hann vissi það, að ekki var
til neins að segja feðgunum hið sanna um starf sitt. Það
hefði að eins gert ilt verra. Hann reyndi að fara að af-
saka sig, eða þó að minsta kosti að biðja sér vægðar.
Honum vafðist tunga um tönn. Hann byrjaði á öllu sem
honum hugkvæmdist, og hætti við það hálfsagt. Fátið á
honum var svo mikið, að hann var alveg ruglaður. Hann
stamaði nokkra stund og rak í vörðurnar, og loks fór
hann að hágráta. — —
Það sem gerst hafði frá því meðvitund Sigmundar