Árbók Hins íslenzka fornleifafélags - 01.01.1884, Qupperneq 6

6
að það getur ekki staðizt, að dóttir hans sje móðir Ljóts, sem er
veginn um árið iooo. Jeg tel víst, að Grjótgarðr afi Ljóts sje
Grjótgarðr Hákonarson Hlaðajarls Grjótgarðssonar Háleygjajarls,
sá hinn sami, sem brendi inni Sigurð Hlaðajarl bróður sinn árið
962 ásamt Haraldi konungi Gráfeld og Erlendi bróður hans. þ>eir
Haraldr höfðu heitið Grjótgarði jarlsnafni, ef hann færi með þeim
að bróður sínum, og það er ýmislegt, sem mælir með því, að hann
hafi borið jarlsnafn eptir dauða Sigurðar, þangað til Hákon jarl,
sonur Sigurðar, rjeð hann af dögum og hefndi svo föður síns
nokkrum árum siðar1. þ>að kemur vel heim, að Ljótr hafi verið
dóttursonur þessa Grjótgarðs og eins hitt, að Ásdis systir Ljóts er
móðir Úlfs stallara, sem dó 1066 og eflaust er fæddur um eða
nokkru fyrir árið 1000.
Næsta dag (5. ágúst) fór jeg frá Sæbóli að skoða „Ingjalds-
haug“ upp á fjall það, sem Barði heitir, vestur frá bænum, og fór
Guðmundur bóndi Hagalín með mjer með tvo sonu sina og einn
vinnumann. Við riðum fyrst upp svonefndan Skáladal og upp
eptir fjallshliðinni, svo langt sem hægt var að komast ríðandi. J>á
skildum við eptir hestana og gengum. J>egar við komum upp á
fjallið, gjörði á okkur dimma þoku, og var það þvi líkast sem
haugbúinn vildi veijast áleitni okkar. Samt fundum við fljótt haug-
inn. Hann er vestan til í melhól einum, sem stendur nokkuð fyrir
ofan fjallsbrún í suðvestur upp af Skáladal. þ>að hefir áður verið
grafið vestantil í dysina, og virðist sú gröf hafa verið allt að þvi 2
ál. á lengd, og var það þessi gröf, sem Guðmundur hafði grafið,
og allt með sömu ummerkjum, eins og hann skildi við það. Jeg
kannaði hólinn i kring um dysina og var grafin ein lítil gröf ofan
í hann, og sást að hann var tilbúinn af náttúrunni úr malargrjóti
einu. Beggja megin við gröf þá, sem áður var grafin sjest greini-
leg hleðsla úr heldur litlu hellugrjóti með moldarlögum á milli, og
hafa lögin í veggjunum því verið úr torfi og hellum á víxl. Jeg
ljet halda áfram greptinum austur á við, þar sem áður hafði verið
hætt, og ljet hreinsa smátt og smátt ofan af milli hleðslanna að
innan, þangað til komið var ofan í harðan melinn. Hleðslur fund-
ust greinilegar beggja vegna við þessa gröf eins og hina fyrri og
með sömu einkennum, en allar vóru þær þó talsvert úr lagi gengn-
ar og höfðu fallið inn. Greptinum var haldið áfram austur eptir,
þangað til við rákumst á grjóthleðslu þá, sem lokaði þvert fyrir
endann á dysinni að austan. J>essi hleðsla var með sömu einkenn-
um og hliðarveggirnir á dysinni, lög af grjóti og torfi eða mold á
víxl, og stóð hún hjer um bil þar sem hæst bar á hólnum, þannig
að dysin náði eigi nema inn í miðjan hólinn. J>essi þverveggur að
1) Sbr. Munch: Dét norske folks hist. I, 2, bls. 27—29.