Árbók Hins íslenzka fornleifafélags - 01.01.1884, Blaðsíða 96

go
vera síðarr enn drottins dag þann er lavgardaginn áðr lifa .viii.
vicor sumars41. pessi drottinsdagr verðr því sá hinn síðaðsti, sem
halda má leið, og er sá annar drottinsdagr í tvímánuði, enn tvi-
mánuðr byrjar jafnan þriðjudaginn í 18. viku sumars. Enn þessi
dagr, sem hér rœðir um, verðr þriðjudagrinn í 19. viku sumars,
enn víg Helga varð um morguninn eftir. Nú víkr þá aftr að orð-
um sögunnar :
‘Nú er at segja, hvat títt er at selinu, at Helgi var þar ok þeir
menn með hónum, er áðr var sagt. Hann ræddi um morguninn
við smala-svein sinn, at hann skyldi fara um skóga í nánd selinu,
ok hyggja at mannaförum, eðr hvat hann sæi til tíðinda : „Erfitt
hafa nú veitt draumarnir í nótt“, segir hann. Sveinninn fór eftir
því sem Helgi mælti fyrir. Hann er í brottu um hríð; ok er hann
kemr aftr, þá spyrr Helgi hvárt hann sæi nokkut þat er hónum
þótti nýnæmi í, stórt eðr smátt. Sveinninn segir, kvazt sét hafa
þat er hann kvazt ætla at tíðindum mundi sæta. Helgi spyrr hvat
þat væri. Hann kvazt menn sét hafa eigi all-fá, „ok hygg ek
at þat sé eigi hér-héraðsmenn“. Helgi mælti: „Hvar vóru þeir
er þú sátt ? eðr hvat höfðuz þeir at ? eðr hvárt hugðir þú nokkut
at klæða-búnaði þeirra eðr yfirlitum ?“ Sveinninn svarar: „Eigi
varð mér þetta svá mjök við felmt, atek hugleidda eigi slíka hluti;
þvíat ek vissa at þú mundir eptir spyrja11. Hann segir nú, at
þeir vóru skamt frá selinu, ok þeir átu þá dagverð sinn. Helgi
spyrr hvárt þeir sátu hvirfing, eðr hverr út frá öðrum. Hann kvað
þá víst sitja hvirfing ok í söðlum sínum. þá mælti Helgi: „Nú
skaltú segja mér frá yfir-litum þeirra; vil ek vita ef ek mega nokk-
ut ráða at likindum hvat mönnum þetta er“. Sveinninn mælti:
„þar sat maðr i steindum söðli, ok í blári kápu, sá var mikill ok
drengiligr, vikóttr ok tann-berr nokkut11. Helgi svarar : „penna
mann kenni ek gerla at frásögn þinni; þar hefir þú sét þorgils
Hölluson vestan úr Hörðadal; eðr hvat mun hann vilja oss kapp-
inn?“ Sveinninn mælti : „f>ar næst sat maðr í gyldum söðli, sá
var í skarlatz-klæðum, kyrtli rauðum, ok hafði gullhring á hendi,
ok hafði knýtt gull-hlaði um höfut sér; sá maðr hafði gult hár ok
liðaðiz allt á herðar niðr; hann var ljós-litaðr ok liðr á nefi ok
nokkut hafit framan nefit; eygðr all-vel, blá-eygr ok snar-eygr
...igr1, enni-breiðr, ok fullr at vöngum ok hafði brúna-skurð á hári;
hann var vel vaxinn um herðar ok þykkr undir hönd, ok sterk-
ligum handlegg, vel vaxinn, ok allt var hans lát-bragð hit kurt-
eisasta; ok því orði lyk ek á, at engan mann hefi ek sét jafn-sterk-
' 1) Hér er eitt orð í handr., sem þeir gátu ekki lesið, eins og fyrr er sagt
neðanmáls.