Árbók Hins íslenzka fornleifafélags - 01.01.1884, Qupperneq 97

9i
ligan at öllu. Hann var ok ungligr maðr svá at hónum var ekki
grön sprottin, ok sýndiz mér sem mjök mundi vera þrútinn af trega“.
Helgi mælti: „Vendiliga hefir þú at þessum manni hugat, mun ok
mikils um hann vert vera. Ekki mun ek sét hafa mann þenna ;
en þó mun ek geta til hverr hann er. f>at hygg ek, at þar hafi
verit Bolli Bollason ; þvíat mér er hann sagðr hinn efniligasti
maðr“. þ>á mælti sveinninn: „þ>á sat maðr í smeltum söðli; sá
var í gul-grænum kyrtli, ok hafði fingr-gull mikit á hendi; sá maðr
var hinn fríðasti sýnum, ok mun enn vera á ungum aldri ; jarpr á
hárs-lit, ok fór all-vel hárit, ok at öllu var hann hinn sköruligsti
maðr“. Helgi segir: „Vita þikkjumz ek, hverr þessi maðr mun
vera, er þú hefir nú frá sagt; þar mun verit hafa forleikr Bolla-
son. Ertú skýrr maðr ok glögg-þekkinn“. „far næst sat ungr
maðr“, segir hann; „hann var í blám kyrtli, ok í svörtum brókum,
ok gyrðr í brækr; sá maðr var rétt-leitr, ok hvítr á hárslit, ok vel
farinn í andliti; grannligr ok kurteisligr11. þ>á svarar Helgi: ,.þ>enna
mann mun ek sét hafa, at því er ek hygg ; ok mun þá verit hafa
maðrinn ungr. f>ar mun vera J>órðr f>órðarson, fóstri Snorra goða.
Hafa þeir skrautligt lið Vestfirðingarnir“, segir Helgi. „Eðr hvat
er þá enn ?“ fá mælti Sveinn: „5>ar sat maðr mikill í Skozkum
söðli; hárr í skeggi ok skol-brúnn mjök; svartr á hár ok skrúf-
hárr, ok heldr ósýniligr, ok þó garpligr; hafði yfir sér fellikápu
grá“. Helgi segir : „Glögt skil ek hverr þessi maðr er. Lambi
jþorbjarnarson vestan ór Laxárdal; ok veit ek eigi hvi hann er í
föru-neyti þeirra bræðra“. 5>á mælti sveinninn: „|>á sat maðr í
stann-söðli, ok hafði yzta heklu grá-blá, ok silfr-hring á hendi; sá
var hinn buandligsti maðr, ok heldr af æsku-skeiði; dökk-jarpr á
hár, ok hrökk mjök; vel yfirlitz, ok hafði örr í andliti11. Nú vers-
nar mjök frásögnin11, segir Helgi; „þar muntú sét hafa þ>orstein
Svarta, mág mínn ; ok víst þikki mér undarligt er hann er í þessari
ferð; ok eigi munda ek veita hónum slíka heimsókn. Hvat er enn
þá?“ Sveinn svarar: „þ>á sátu tveir menn, þeir vóru mjök líkir
yfirlitz, ok mundu vera miðaldra menn ok hinir knáligstu ; rauðir
á hárs-lit ok freknóttir mjök í andliti, ok þó góðir sýndum11. Helgi
mælti: „Skil ek hverir þessir menn eru; þar eru þeir Arnmóðs-
synir úr þykkva-skógi fóstbræðr f>orgils, Halldórr ok Örnólfr; ok
ertú skilvíss maðr. Eðr hvárt hefir þú nú talða þá menn alla, er
þú sátt ?“ Lítlu mun ek nú við auka“, segir hann ; þá sat maðr
ok horfði úr hringinum ; sá var í spangabrynju ok hafði stál-húfu
á höfði ok var barmrinn þverrar handar breiðr ; hann hafði öxi
Ijósa um öxl, ok mundi vera alnar fyrir munninn; sjá maðr var
dökklitaðr ok svart-eygr ok hinn víkingligsti11. Helgi segir : „þ>enna
mann kenni ek glögt at frásögn þínni; þar hefir verit Húnbogi
hinn Sterki, son Álfs ór Dölum. Ok vant er mér at vita hvat þeir