Árbók Hins íslenzka fornleifafélags - 01.01.1884, Qupperneq 135

i2g
sva, ok sá á er þeir ætluðu at slá, ok nemr staðar ok kvað vísu“.
pá segir Gisli draum sinn. „Tóku þeir til verks síns ok slóu
um stund“.
„Nú hefir Barði skipat liði sínu í setu, sem fóstri hans kendi
honum ok áðr er sagt, ok nú segir hann þeim öllum hver fyrir-
ætlun hans er........þá var skógr mikill í Hvitársíðu, sem þá var
víða hér á landi; en þeir sátu fyrir ofan skóginn vj, ok sá gerva
tíðendi á Gullteig. Barði var í skóginum, ok snertu eina frá þeim,
þar er þeir slóu, ok þeir vj saman. Nú hyggr Barði at, hve
margir menn væri at slættinum ; nú þykkist hann eigi vita víst hvort
kona er hinn iij. maðrinn, er hvit er til höfuðsins at sjá, eða mun
þar vera Gísli. Ganga nú ofan undan skóginum hverr eptir öðrum,
ok þótti þeim sva fyrst þ>orgautssonum, sem j maðr gengi þar, ok
tekr hann til orða pormóðr, er síðast sló á teiginum : menn fara
þarna, kvað hann. En mér sýnist, segir Gisli, at maðr gangi j ; en
þeir gengu hart ok runnu eigi. Eigi er þat, kveðr Ketill brúsi ;
menn eru þar ok eigi allfáir, ok námu staðar nokkut ok sá á.
Ketill mælti: mun eigi Barði þar vera ? ok ei er honum úlíkt, ok
kann ek eigi mann at kenna, ef ei er hann, ok sva var hann bú-
i nn í sumar á þingi. f>eir brœðr sá á, Ketill ok pormóðr, en Gísli
sló ok tók til orða : sva láti þér, segir hann, sem Barði muni koma
undan hverri hríslu í alt sumar, ok hefir hann enn eigi komit.
feir Barði höfðu skipat til mönnum áðr, at ij skyldu annast j hvern
þeirra“. Og eru þeir enn allir nefndir. „Nú snúa þeir at þeim.
Nú mælti Ketill: eigi mun við ljúgast at hann Barði er kominn,
ok vildu þrífa til vapna sinna, ok engi þeirra fékk n:íð sínum vapn-
um. Nú er þeir sjá, hvar komit er, þá vilja þeir laupa heim til
túngarðsins, Ketill og Gísli, ok Barði eptir ok. iiij hans förunautar,
en þormóðr snýr niðr til árinnar ok þeir eptir honum, þ>órðr ok
Steingrímr, ok elta hann á ána ok grýta hann frá landi ; hann
kemst yfir ána, ok er hann vel foerr1. Nú koma þeir heim at
garðinum brœðr; verðr Ketill skjótari, ok stiklar yfir inn, ok þá
er Gísli leypr á garðinn, þá fellr torfa or garðinum ok skriðnar
hann. þ>á kemr at Barði, hann varð þeirra skjótastr, ok höggr til
hans með sverðinu forgautsnaut, ok höggr mjök sva af andlitit.
Nú þegar snýr hann í mót förunautum sínum, ok segir þeim at
áverki hefði orðit nokkurr. þ>eir kvóðu lítið tilráð verit mundu,
ok ósnöfurmannligt. Hann lét þó sva búið þá mundu verða at
vera ; ok skulum nú aptr hverfa. Hann verðr at ráða, ok er þat
þó mjök í móti vilja þeirra. Ketill kippir honum Gísla inn af
garðinum, ok kastar honum á bak sér ; ekki sjá þeir at honum
yrði mikill þungi at -honum ; hann leypr heim til bœjarins. þ>eir
1) »færri«, hefir eitt handr. neðan máls.
7