Árbók Hins íslenzka fornleifafélags

Árgangur

Árbók Hins íslenzka fornleifafélags - 01.01.1910, Blaðsíða 46

Árbók Hins íslenzka fornleifafélags - 01.01.1910, Blaðsíða 46
46 Og eg hefi »farið það, sem eg hefi komist« í því að leysa verk mitt þannig af hendi, að það næði tilgangi sínum. Auðvitað hefi eg ekki komist nema, »spor í áttina«: og eg gleð mig við þá von, að að síðar auðnist öðrum að komast lengra. Það mun líka mega segja, að eg hafi »farið það, sem eg hefi komist« í því, að slá fram tilgátum um þau atriði, sem ekki var hægt að fá vissu um. Oetur verið að sumar þeirra þyki djarfar. En eg hefi fylgt þeirri reglu, að láta þær þá sjást, er mér hafa sýnst líkurnar meiri með þeim en móti. Líka hefi eg fylgt þeirri reglu, sem sjálfsögð er, að falla frá tilgátum mínum þá er eg hefi fengið vitneskju um, að annað væri sannara. Komi hér eftir fram vissa um eitt eða annað, sem enn er óvist, þá eiga tilgátur mínar að standa eða falla með sannleikanum. En um eitt vil eg biðja: það er, að þeim verði ekki kastað burt án ítarlegrar athugunar. í einu tílliti má eg með kinnroða játa, að eg hefi ekki »farið það, sem eg mundi hafa komist«. Eg hefi ekki getið nema fárra einna af þeim ótalmörgu, sem á einn og annan hátt hafa veitt mér lið á rannsóknarferðum mínum. Eg hefi þózt verða að sleppa opin- beru þakklæti mínu til langflestra af þeim, til þess að verða ekki of langorður fyrir Arbókina. En nú sýnist mér að þetta muni hafa verið miskilningur, sem eg þarf að biðja góða menn að misvirða ekki. Nú vil eg votta öllum liðsinnendum mínum alúðarfylstu þakkir í einu orði. Nú yrði of langt mál að nafngreina þá alla. Og þeir munu heldur ekki óska þess. Sá var víst aldrei tilgangur þeirra með hjálpsemi sinni. í þetta sinn skal eg þó nota tækifærið til að geta um eitt atvik. Tek eg það út úr vegna þess að það er kvenþjóðinni til sóma. Sumarið 1900 kom eg á suðurleið að Lækjarmóti í Húnavatns- sýslu og bað um fylgd að Ingimundarhól, — sem ekki er allskamt þaðan. — En það stóð svo illa á, að loftsútlit gerðist regnlegt, en mikið var úti af þurri töðu. Oat bóndi því ekki, með sínum bezta vilja, mist mann né hest til að ljá mér. En Margrét húsfreyja Ei- ríksdóttir var samt ekki á því að láta mig fara erindislausan. Hún tók til sinna ráða: söðlaði sinn eigin reiðhest og fylgdi mér sjálf á honum. Aðkomandí kotiu, sem þar var stödd, fekk hún til að koma með okkur.
Blaðsíða 1
Blaðsíða 2
Blaðsíða 3
Blaðsíða 4
Blaðsíða 5
Blaðsíða 6
Blaðsíða 7
Blaðsíða 8
Blaðsíða 9
Blaðsíða 10
Blaðsíða 11
Blaðsíða 12
Blaðsíða 13
Blaðsíða 14
Blaðsíða 15
Blaðsíða 16
Blaðsíða 17
Blaðsíða 18
Blaðsíða 19
Blaðsíða 20
Blaðsíða 21
Blaðsíða 22
Blaðsíða 23
Blaðsíða 24
Blaðsíða 25
Blaðsíða 26
Blaðsíða 27
Blaðsíða 28
Blaðsíða 29
Blaðsíða 30
Blaðsíða 31
Blaðsíða 32
Blaðsíða 33
Blaðsíða 34
Blaðsíða 35
Blaðsíða 36
Blaðsíða 37
Blaðsíða 38
Blaðsíða 39
Blaðsíða 40
Blaðsíða 41
Blaðsíða 42
Blaðsíða 43
Blaðsíða 44
Blaðsíða 45
Blaðsíða 46
Blaðsíða 47
Blaðsíða 48
Blaðsíða 49
Blaðsíða 50
Blaðsíða 51
Blaðsíða 52
Blaðsíða 53
Blaðsíða 54
Blaðsíða 55
Blaðsíða 56
Blaðsíða 57
Blaðsíða 58
Blaðsíða 59
Blaðsíða 60
Blaðsíða 61
Blaðsíða 62
Blaðsíða 63
Blaðsíða 64
Blaðsíða 65
Blaðsíða 66
Blaðsíða 67
Blaðsíða 68
Blaðsíða 69
Blaðsíða 70
Blaðsíða 71
Blaðsíða 72
Blaðsíða 73
Blaðsíða 74
Blaðsíða 75
Blaðsíða 76
Blaðsíða 77
Blaðsíða 78
Blaðsíða 79
Blaðsíða 80
Blaðsíða 81
Blaðsíða 82
Blaðsíða 83
Blaðsíða 84
Blaðsíða 85
Blaðsíða 86
Blaðsíða 87
Blaðsíða 88
Blaðsíða 89
Blaðsíða 90
Blaðsíða 91
Blaðsíða 92
Blaðsíða 93
Blaðsíða 94
Blaðsíða 95
Blaðsíða 96
Blaðsíða 97
Blaðsíða 98
Blaðsíða 99
Blaðsíða 100
Blaðsíða 101

x

Árbók Hins íslenzka fornleifafélags

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Árbók Hins íslenzka fornleifafélags
https://timarit.is/publication/97

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.