Árbók Hins íslenzka fornleifafélags

Volume

Árbók Hins íslenzka fornleifafélags - 01.01.1910, Page 46

Árbók Hins íslenzka fornleifafélags - 01.01.1910, Page 46
46 Og eg hefi »farið það, sem eg hefi komist« í því að leysa verk mitt þannig af hendi, að það næði tilgangi sínum. Auðvitað hefi eg ekki komist nema, »spor í áttina«: og eg gleð mig við þá von, að að síðar auðnist öðrum að komast lengra. Það mun líka mega segja, að eg hafi »farið það, sem eg hefi komist« í því, að slá fram tilgátum um þau atriði, sem ekki var hægt að fá vissu um. Oetur verið að sumar þeirra þyki djarfar. En eg hefi fylgt þeirri reglu, að láta þær þá sjást, er mér hafa sýnst líkurnar meiri með þeim en móti. Líka hefi eg fylgt þeirri reglu, sem sjálfsögð er, að falla frá tilgátum mínum þá er eg hefi fengið vitneskju um, að annað væri sannara. Komi hér eftir fram vissa um eitt eða annað, sem enn er óvist, þá eiga tilgátur mínar að standa eða falla með sannleikanum. En um eitt vil eg biðja: það er, að þeim verði ekki kastað burt án ítarlegrar athugunar. í einu tílliti má eg með kinnroða játa, að eg hefi ekki »farið það, sem eg mundi hafa komist«. Eg hefi ekki getið nema fárra einna af þeim ótalmörgu, sem á einn og annan hátt hafa veitt mér lið á rannsóknarferðum mínum. Eg hefi þózt verða að sleppa opin- beru þakklæti mínu til langflestra af þeim, til þess að verða ekki of langorður fyrir Arbókina. En nú sýnist mér að þetta muni hafa verið miskilningur, sem eg þarf að biðja góða menn að misvirða ekki. Nú vil eg votta öllum liðsinnendum mínum alúðarfylstu þakkir í einu orði. Nú yrði of langt mál að nafngreina þá alla. Og þeir munu heldur ekki óska þess. Sá var víst aldrei tilgangur þeirra með hjálpsemi sinni. í þetta sinn skal eg þó nota tækifærið til að geta um eitt atvik. Tek eg það út úr vegna þess að það er kvenþjóðinni til sóma. Sumarið 1900 kom eg á suðurleið að Lækjarmóti í Húnavatns- sýslu og bað um fylgd að Ingimundarhól, — sem ekki er allskamt þaðan. — En það stóð svo illa á, að loftsútlit gerðist regnlegt, en mikið var úti af þurri töðu. Oat bóndi því ekki, með sínum bezta vilja, mist mann né hest til að ljá mér. En Margrét húsfreyja Ei- ríksdóttir var samt ekki á því að láta mig fara erindislausan. Hún tók til sinna ráða: söðlaði sinn eigin reiðhest og fylgdi mér sjálf á honum. Aðkomandí kotiu, sem þar var stödd, fekk hún til að koma með okkur.
Page 1
Page 2
Page 3
Page 4
Page 5
Page 6
Page 7
Page 8
Page 9
Page 10
Page 11
Page 12
Page 13
Page 14
Page 15
Page 16
Page 17
Page 18
Page 19
Page 20
Page 21
Page 22
Page 23
Page 24
Page 25
Page 26
Page 27
Page 28
Page 29
Page 30
Page 31
Page 32
Page 33
Page 34
Page 35
Page 36
Page 37
Page 38
Page 39
Page 40
Page 41
Page 42
Page 43
Page 44
Page 45
Page 46
Page 47
Page 48
Page 49
Page 50
Page 51
Page 52
Page 53
Page 54
Page 55
Page 56
Page 57
Page 58
Page 59
Page 60
Page 61
Page 62
Page 63
Page 64
Page 65
Page 66
Page 67
Page 68
Page 69
Page 70
Page 71
Page 72
Page 73
Page 74
Page 75
Page 76
Page 77
Page 78
Page 79
Page 80
Page 81
Page 82
Page 83
Page 84
Page 85
Page 86
Page 87
Page 88
Page 89
Page 90
Page 91
Page 92
Page 93
Page 94
Page 95
Page 96
Page 97
Page 98
Page 99
Page 100
Page 101

x

Árbók Hins íslenzka fornleifafélags

Direct Links

If you want to link to this newspaper/magazine, please use these links:

Link to this newspaper/magazine: Árbók Hins íslenzka fornleifafélags
https://timarit.is/publication/97

Link to this issue:

Link to this page:

Link to this article:

Please do not link directly to images or PDFs on Timarit.is as such URLs may change without warning. Please use the URLs provided above for linking to the website.