Árbók Hins íslenzka fornleifafélags - 01.01.1910, Síða 46

46
Og eg hefi »farið það, sem eg hefi komist« í því að leysa verk
mitt þannig af hendi, að það næði tilgangi sínum. Auðvitað hefi eg
ekki komist nema, »spor í áttina«: og eg gleð mig við þá von, að
að síðar auðnist öðrum að komast lengra.
Það mun líka mega segja, að eg hafi »farið það, sem eg hefi
komist« í því, að slá fram tilgátum um þau atriði, sem ekki var
hægt að fá vissu um. Oetur verið að sumar þeirra þyki djarfar.
En eg hefi fylgt þeirri reglu, að láta þær þá sjást, er mér hafa sýnst
líkurnar meiri með þeim en móti.
Líka hefi eg fylgt þeirri reglu, sem sjálfsögð er, að falla frá
tilgátum mínum þá er eg hefi fengið vitneskju um, að annað væri
sannara.
Komi hér eftir fram vissa um eitt eða annað, sem enn er óvist,
þá eiga tilgátur mínar að standa eða falla með sannleikanum.
En um eitt vil eg biðja: það er, að þeim verði ekki kastað
burt án ítarlegrar athugunar.
í einu tílliti má eg með kinnroða játa, að eg hefi ekki »farið
það, sem eg mundi hafa komist«. Eg hefi ekki getið nema fárra
einna af þeim ótalmörgu, sem á einn og annan hátt hafa veitt mér
lið á rannsóknarferðum mínum. Eg hefi þózt verða að sleppa opin-
beru þakklæti mínu til langflestra af þeim, til þess að verða ekki
of langorður fyrir Arbókina.
En nú sýnist mér að þetta muni hafa verið miskilningur, sem
eg þarf að biðja góða menn að misvirða ekki.
Nú vil eg votta öllum liðsinnendum mínum alúðarfylstu þakkir
í einu orði. Nú yrði of langt mál að nafngreina þá alla. Og þeir
munu heldur ekki óska þess. Sá var víst aldrei tilgangur þeirra
með hjálpsemi sinni.
í þetta sinn skal eg þó nota tækifærið til að geta um eitt atvik.
Tek eg það út úr vegna þess að það er kvenþjóðinni til sóma.
Sumarið 1900 kom eg á suðurleið að Lækjarmóti í Húnavatns-
sýslu og bað um fylgd að Ingimundarhól, — sem ekki er allskamt
þaðan. — En það stóð svo illa á, að loftsútlit gerðist regnlegt, en
mikið var úti af þurri töðu. Oat bóndi því ekki, með sínum bezta
vilja, mist mann né hest til að ljá mér. En Margrét húsfreyja Ei-
ríksdóttir var samt ekki á því að láta mig fara erindislausan. Hún
tók til sinna ráða: söðlaði sinn eigin reiðhest og fylgdi mér sjálf á
honum. Aðkomandí kotiu, sem þar var stödd, fekk hún til að koma
með okkur.