Árbók Hins íslenzka fornleifafélags

Árgangur

Árbók Hins íslenzka fornleifafélags - 01.01.1910, Síða 46

Árbók Hins íslenzka fornleifafélags - 01.01.1910, Síða 46
46 Og eg hefi »farið það, sem eg hefi komist« í því að leysa verk mitt þannig af hendi, að það næði tilgangi sínum. Auðvitað hefi eg ekki komist nema, »spor í áttina«: og eg gleð mig við þá von, að að síðar auðnist öðrum að komast lengra. Það mun líka mega segja, að eg hafi »farið það, sem eg hefi komist« í því, að slá fram tilgátum um þau atriði, sem ekki var hægt að fá vissu um. Oetur verið að sumar þeirra þyki djarfar. En eg hefi fylgt þeirri reglu, að láta þær þá sjást, er mér hafa sýnst líkurnar meiri með þeim en móti. Líka hefi eg fylgt þeirri reglu, sem sjálfsögð er, að falla frá tilgátum mínum þá er eg hefi fengið vitneskju um, að annað væri sannara. Komi hér eftir fram vissa um eitt eða annað, sem enn er óvist, þá eiga tilgátur mínar að standa eða falla með sannleikanum. En um eitt vil eg biðja: það er, að þeim verði ekki kastað burt án ítarlegrar athugunar. í einu tílliti má eg með kinnroða játa, að eg hefi ekki »farið það, sem eg mundi hafa komist«. Eg hefi ekki getið nema fárra einna af þeim ótalmörgu, sem á einn og annan hátt hafa veitt mér lið á rannsóknarferðum mínum. Eg hefi þózt verða að sleppa opin- beru þakklæti mínu til langflestra af þeim, til þess að verða ekki of langorður fyrir Arbókina. En nú sýnist mér að þetta muni hafa verið miskilningur, sem eg þarf að biðja góða menn að misvirða ekki. Nú vil eg votta öllum liðsinnendum mínum alúðarfylstu þakkir í einu orði. Nú yrði of langt mál að nafngreina þá alla. Og þeir munu heldur ekki óska þess. Sá var víst aldrei tilgangur þeirra með hjálpsemi sinni. í þetta sinn skal eg þó nota tækifærið til að geta um eitt atvik. Tek eg það út úr vegna þess að það er kvenþjóðinni til sóma. Sumarið 1900 kom eg á suðurleið að Lækjarmóti í Húnavatns- sýslu og bað um fylgd að Ingimundarhól, — sem ekki er allskamt þaðan. — En það stóð svo illa á, að loftsútlit gerðist regnlegt, en mikið var úti af þurri töðu. Oat bóndi því ekki, með sínum bezta vilja, mist mann né hest til að ljá mér. En Margrét húsfreyja Ei- ríksdóttir var samt ekki á því að láta mig fara erindislausan. Hún tók til sinna ráða: söðlaði sinn eigin reiðhest og fylgdi mér sjálf á honum. Aðkomandí kotiu, sem þar var stödd, fekk hún til að koma með okkur.
Síða 1
Síða 2
Síða 3
Síða 4
Síða 5
Síða 6
Síða 7
Síða 8
Síða 9
Síða 10
Síða 11
Síða 12
Síða 13
Síða 14
Síða 15
Síða 16
Síða 17
Síða 18
Síða 19
Síða 20
Síða 21
Síða 22
Síða 23
Síða 24
Síða 25
Síða 26
Síða 27
Síða 28
Síða 29
Síða 30
Síða 31
Síða 32
Síða 33
Síða 34
Síða 35
Síða 36
Síða 37
Síða 38
Síða 39
Síða 40
Síða 41
Síða 42
Síða 43
Síða 44
Síða 45
Síða 46
Síða 47
Síða 48
Síða 49
Síða 50
Síða 51
Síða 52
Síða 53
Síða 54
Síða 55
Síða 56
Síða 57
Síða 58
Síða 59
Síða 60
Síða 61
Síða 62
Síða 63
Síða 64
Síða 65
Síða 66
Síða 67
Síða 68
Síða 69
Síða 70
Síða 71
Síða 72
Síða 73
Síða 74
Síða 75
Síða 76
Síða 77
Síða 78
Síða 79
Síða 80
Síða 81
Síða 82
Síða 83
Síða 84
Síða 85
Síða 86
Síða 87
Síða 88
Síða 89
Síða 90
Síða 91
Síða 92
Síða 93
Síða 94
Síða 95
Síða 96
Síða 97
Síða 98
Síða 99
Síða 100
Síða 101

x

Árbók Hins íslenzka fornleifafélags

Beinleiðis leinki

Hvis du vil linke til denne avis/magasin, skal du bruge disse links:

Link til denne avis/magasin: Árbók Hins íslenzka fornleifafélags
https://timarit.is/publication/97

Link til dette eksemplar:

Link til denne side:

Link til denne artikel:

Venligst ikke link direkte til billeder eller PDfs på Timarit.is, da sådanne webadresser kan ændres uden advarsel. Brug venligst de angivne webadresser for at linke til sitet.