Norðurljósið - 01.01.1981, Síða 4

4
NORÐURLJÓSIÐ
mælenda í Fuzhou. Talaði hann af mikilli gætni.
„Stjórnin gerir okkur alveg ljóst, að við megum ekki
hafa áhrif á hugsunarhátt unglinga yngri en 18 ára.“
Blaðamaður frá Toronto, í Kanada, hafði þetta eftir
honum:
„Síðastliðinn sunnudag held ég, að 1600 hafi verið
við fyrstu guðsþjónustuna.... Fólkið héma leitar ein-
hvers, sem er andlegt. Hálftíma predikun nægir því
ekki. Við predikum því venjulega í 40 mínútur. Sumir
koma þó tveimur stundum fyrr til að syngja sálma.
Margir eru kyrrir löngu eftir, að guðsþjónustan er
búin. Margir fleiri sækja báðar guðsþjónusturnar á
sunnudögum. Þetta er andlegur þorsti, sem ég er að
tala um.“
Vér getum í sannleika fagnað því, að í fáeinum,
stórum borgum eru leyfðar opinberar guðsþjónustur
aftur. Samt sem áður, vér verðum að minnast þess,
hvernig meginþorri kristinna manna í Kína kemur
saman. Annaðhvort eru það mjög litlir fjölskyldu
hópar eða samkomur stórra heimilis-safnaða. Þar geta
verið 100 manns eða fleiri. Það er í þessum heimila-
söfnuðum, sem styrkur kristninnar í Kína liggur
falinn nú á dögum.
K. H. Ting biskup hefur sagt í viðtali, að kristnin
komi fram í nýrri mynd kristinna hópa eða samfélaga,
og kristnir menn komi saman í heimahúsum. Hann
sagði, að það væri alveg leyfílegt . . .
Þessir heimila-söfnuðir kristinna manna í Kína,
minna okkur á margan hátt á kristna söfnuði fyrstu
aldar e. Kr. Þeir hafa sjálfír reynt upprisu kraftinn á
meðal sín. Þeir vita, að Guð svarar bæn. Þeim hefur
verið gefín djörfung til að vitna, þrátt fyrir mikla
erfíðleika. Þetta er hreyfing án nokkurra vígðra hirða,
í eðli sínu leidd af óvígðum körlum og konum. Hreyf-
ingin hefur sýnt alveg geysilegan áhuga fyrir orði
Guðs. Þótt fólkið skorti biblíur, sálmabækur og kristi-
legar bókmenntir aðrar, hefur samt æskulýð þess ver-
ið kennt að rannsaka ritningarnar, sem hafa verið
handskrifaðar og látnar halda áfram til annarra. Ekki
hefur fólkið sótst eftir kraftaverkum. En þau hafa átt
sér stað. Það hefur sýnt þá auðmýkt og kærleika, sem
áhrif hefur haft á alla umhverfis það. Þrátt fyrir skort
á kennslu, á það slíkt samfélag hvert við annað, er
sannfært hefur ókristna nágranna þess, hve raunveru-
legur er kærleikur Krists. . . .
I niðurlagi frásögunnar af kristninni í Kína er bent
á: kirkjur eru ekki nauðsynlegar til að halda kristninni
við, heldur sannkristið heimili. Þar geta allir treyst
hver öðrum. Leikmenn geta haldið starfinu áfram,
þótt safnaðarhirðirinn sé í fangelsi. Ennfremur:
kristnir menn á 1. öld e. Kr. litu á það sem eitthvað
sjálfsagt, að þeir væru ofsóttir vegna Krists. Þannig
lítur fólkið í heimilis-söfnuðunum líka á málið. Fólkið
kemur ekki til kirkju í Kína til að njóta öryggis og hóg-
lífis. Það hefur tekið upp kross sinn og fylgir hinum
krossfesta og upprisna frelsara. (Matt. 16. 24.)
(Þýtt úr „The Etemity,“ júlí-ágúst 1980. S. G. J.)
10 milljónir hlusta á hann
Earl Poyesti heitir maður. í útvarpi boðar hann Rúss-
um fagnaðarerindið. Hann getur gert ráð fyrir því, að
ekki færri en 10 milljónir manna hlusti á hann. Það er
því engin furða, þótt yfírvöldin í Rússlandi reyni að
koma i veg fyrir - með truflunum á útvarpssending-
um - að fólk hlusti á hann. Nú síðast útvarpa þau á
sömu bylgjulengd.
Poyesti segir frá því, að í borginni Kazan hafí ný-
lega eitthvað gerst, er vakti mikla athygli. Lögreglu-
foringinn í borginni var ákaflega óvinveittur kristnum
mönnum. Ofsótti hann þá miskunnarlaust. Þá bar það
til, að af tilviljun hlustaði hann á útvarpsboðskap frá
Poyesti. Þetta varð upphaf afturhvarfs hans. Hann
leitaði upp hina kristnu, sem voru í söfnuðinum, er
hann hafði ofsótt, bað um fyrirgefningu á framkomu
sinni og sagði, að hann vildi gefa Guði ævi sína. Það
fylgir sögunni, að honum var þegar sagt upp stöðunni.
Akveðið hefur verið, að Poyesti haldi áfram að boða
fagnaðarerindið í útvarpi.
(Úr Livets Gang. Febr. 1979. S. G. J.)