Lögrétta - 01.03.1932, Qupperneq 53

217
LÖGRJETTA
218
vildu dansa. Jeg var dansstjóri í mörg ár,
þótt aldrei gæti jeg farið á dansleiki, eins
og áður segir.
Dansstjóraembættið var í rauninni ekki
vandalaust verk og þótti dálítil virðingar-
staða. Skyldurnar voru, að sjá um að til
væri og æfinlega til taks harmónika; var
hún venjulegast geymd hjá dyraverðinum,
en hann var kallaður portner, frb. púrtner,
og festist nafnið við suma til dauðadags,
svo sem Gísla gamla púrtner, sem síðar
varð bóndi í Lauganesi. Annar Gísli var
púrtner nokkuð löngu síðar. önnur skyldan
og ekki ábyrgðarminni var sú, að halda á
skikkjum og skakka leikinn, ef róstur urðu.
Steingrímur Thorsteinsson, skáld og yfir-
kennari kom inn á rallið og settist hjá okk-
ur stundarkorn.
„Jú, hað var nógu gott hjá honum Páli,
en hað var gullaldarlatína, sem rektorinn
okkar talaði“, sagði skáldið og skildist mjer
há einhvern veginn svo sern honum fynd-
ist ólsen hafa haldið uppi heiðri og sóma
hinnar klassisku mentunar, sem þá var
harðast sótt á, eins og áður segir.
-----Jeg mintist á fötin. Þau voru á
meðal minna æskusorga og átti jeg aldrei
föt af nýju, frá hví jeg var fermdur og har
til jeg keypti rhjer jmu sjálfur. Fötin á mig
saumaði ráðskona okkar, mesta myndar-
kona, sem Kristín hjet, upp úr gömlum föt-
um af fóstra mínum.
Ein af þessum fatasorgum líður mjer
aldrei úr minni. En jeg sleppi henni vegna
heirra, sem gáfu mjer hana; hau hafa nú
nóg að bera, án hennar.
— Guðmundur Björnson landlæknir sagði
mjer, eftir að jeg var löngu orðinn lyfsali
í Vestmannaeyjum, að hann myndi hað
best um föður minn, Sigurð Sigurðsson ad-
júnkt, hvað hann var vel til fara. En hað
hygg jeg faðir minn hafi lært í París.
Það er annars rjettast, að hað lítið jeg
man um föður minn, sem jeg hygg að sje
flest af afspurn, eða eftir sögusögn skrifi
jeg hjer í þennan kapítula; en sumt man
jeg sjálfur.
Hann færði mjer á hverjum morgni eitt-
hvert góðgæti á sængina, áður en hann
gengi í kenslustundir.
— Einhverju sinni var jeg boðsgestur í
fjölmenni, hjá auðmanni í Kaupmannahöfn,
sem Goldsmith hjet. Sonur hans var mjer
í mörgu góður og bæði gáfaður og dugleg-
ur; en við lærðum báðir samtíma á lyfja-
sveinaskólanum í Stokkhólmsgötu. Jeg hef
aldrei setið eins höfðinglega veitslu, fyr
nje síðar. Jeg sat á millum foreldra hans,
hví jeg var einn útlendur; aldrei hef jeg
sjeð mundlaugar notaðar nema há; þær
voru úr dýru krystallsgleri og ilmvatn í
heim.
Þegar borð voru upptekin fór flest að
dansa í stórum sal við hliðina á matstof-
unni; en húsráðandi, bróðir hans, jeg og
einhverjir fleiri settumst við drykkju í
borðstofunni. Bróðir húsráðanda víkur sjer
ið mjer og segir til nafns og jeg þá hið
iiama. Síðan spurði hann: „Ekki vænti jeg
að þjer kannist við þá rektor Björn Magn-
ússon ólsen og adjunkt Sigurð Sigurðs-
son ?“
Hann spurði vitanlega á danska tungu,
sem jeg og svaraði, því jeg var öruggur í
dönsku.
„Jú, jeg þekki báða; annar er faðir minn,
hinn fóstri".
Varð gott gaman af þessu.
Mörgum árum síðar sagði jeg fóstra mín-
um frá þessu atviki.
„Jeg skil ekkert í þessu, að hann skyldi
muna eftir mjer“. Svo bætti hann við eftir
stundarbið: „En mig furðar ekki þó hann
myndi eftir honum pabba þínum“. Jeg varð
forvitinn sem von var til — „hann hafði
nú lítið við að vera á þeim árum, hann Sig-
urður; en hann skrifaði doktorsdisputatiuna
fyrir hann og vann sjer þá og stundum oft-
ar inn dálítið fyrir að skrifa — fyrir —
þessa — lötu — dönsku“.
Aðra eins fyrirlitningu í tóninum hef jeg
aldrei heyrt. En meiri virðingu fyrir þekk-
ingu og þekkingarlöngun hef jeg á hinn
bóginn ekki kynst, en hjá fóstra mínum.
Tvisvar er mjer hið síðara einkum minnis-
stætt og í bæði skiftin áttu menn í hlut,
talsvert við skál; það voru þeir Steinn Guð-
mundsson bóndi á Minna Hofi á Rangár-
völlum — ekki í Gnúpverj ahreppi — og
Brynjólfur Jónsson fræðaþulur á Minna-