Tímarit Hins íslenzka bókmentafélags - 01.01.1890, Blaðsíða 108

108
birta mun þá breatur jel,
blær til himna setra.
Gæfunni ráði guð og þel
gefi hann mér til vetrar.
Lífið ! dáðin ! dygðin ! hel !
drottinn ! von á betra !
Hér þrýtur handrit Grunnavíkur-Jóns, og hygg eg
að fátt sé nú til af vísum eptir Skúla, sem hér er ekki
talið, auk vísu hans til Eggerts Ólafssonar, þegar hann
sigldi 1764 :
Farðu vel af fósturjörðu,
farðu vel þó autt sé skarðið,
farðu vel með frægðarorði,
farðu vel í hilmisgarða.
(Æfe Eggerts Ólafssonar. Hrappsey 1784, bls. 59).
f>ó að naumast sé hægt að segja, að vísur Skúla
fógeta sé neitt sérstaklega skáldlegar, eru þær þó þess
vel verðar, að þeim sé haldið á lopti, því að þær lýsa
að ýmsu leyti hugarfari hans. þ>ó hann væri harður
og karlmenni í lund, má þó sjá, að mótstöðumenn hans
hafa þreytt hann æðimikið, og stundum hefir nærri því
ætlað að renna útí fyrir karlinum. Um það leyti, sem
síðasta kvæðið er ort, átti Skúli einna erfiðast, og gengu
mál þá mjög á hann ; var hann árið eptir (1768) í máli
sínu við kaupfélagið dæmdur til 5000 dala gjalds, en þó
réttist hluti hans mjög miklu síðar (1779). Hann sveigir
hér nokkuð mikið að Bjarna sýslumanni Halldórssyni,
og er það í sjálfu sér ekkert undarlegt, því að Bjarni
var honum óþarfur og hættulegastur af öllum hans mót-
stöðumönnum. Hann var auðugur, stórvitur, harður og