Eimreiðin - 01.05.1902, Blaðsíða 54

134
Viö ræddum um það margsinnin, að við skyldum ganga upp á
Hádegishnjúk, þegar við værum orðin stór, og seilast þaðan upp
í sólina um miðdegisbilið.
Pegar sólin gekk út með fjallabrúnunum á kvöldin, fór hún
svo nærri þeim, að auðvelt sýndist, að ná til hennar af Náttmála-
nibbu.
Og þegar sólin slcein milli skýjanna í suðrinu, og skúraskinið
gerðist svo heitt, að okkur ómætti, mændum við út í bláinn og
þóttumst sjá inn í guðsríki.
Pá lék systir mín við hvern sinn fingur, baðaði út höndum,
eins og þegar hálf-fleygur ungi reynir vængjatök.
En þegar flugfærin reyndust ónýt, tók hún til fótanna og
hoppaði eins og lamb á stekk, meö brekkufífla í barminum og
túnsóleyjar í hári.
Pannig liðu dagarnir og árin.
Systir mín var fermd og líktist hún þá túnbrekku tilsýndar,
svo mikill var sóleyja og fíflafjöldinn, sem við hana loddi.
Pann dag var hún glöð venju fremur. Hún sat fremst í hringn-
um við altarið og hafði glöggar gætur á öfundaraugunum, sem
rent var til hennar framan úr kirkjunni.
Hins vegar var henni hlýtt í brjósti þennan dag: Presturinn
ræddi svo átakanlega um spillingu heimsins, að hún hét guði trúrri
þjónustu alla æfi. Presturinn var í augum hennar yfirmaður allra
annarra manna á jarðríki, en heimurinn saurigur og syndumspiltur
aftan frá syndafalli og fram á dómsdag.
Hún gekk heim frá kirkjunni og staðfestingarheiti trúar sinnar
í þungum þönkum. Hana langaði til að yfirgefa heiminn og ganga
í klaustur, eða gerast trúboði; því öll önnur staða var synd og
svívirðing.
En eftir ferminguna tók heiðsól hamingjunnar að lækka á lofti.
Systir mín hlýddi löngum á mál manna og komst hún þá að
því eitt sinni, að jörðin er ekki eins flöt og hún hafði ætlað.
Pegar gangnamennirnir komu heim um haustið úr fjárleitunum,
sögðust þeir hafa gengið upp á Hádegishnjúk, og kom það þá í
ljós, að þeir sáu hærri fjöll fyrir handan hnjúkinn, en hann var,
og að þaðan var óravegur til sólarinnar.