Eimreiðin - 01.05.1902, Blaðsíða 62

142
um ókannaðar leiðir var að ræða. Við héldum þegar af stað til
dómarans og náðum þangað heil á húfi.
]?ar var gott að litast um. Réttarsalurinn var fóðraður innan
með rauðu skarlati og dómarinn var í skósíðum feldi úr sama
efni. Glófa hafði hann á höndum úr snjóhvítu, sútuðu lambskinni,
með gleraugu á nefi, sem ætlað var, að hann sæi gegnum inn í
hugskot manna.
Pegar við komum í réttarsalinn, stóð þar yfir réttarhald í
hvalrekamáli. Pað mál var þannig vaxið, að fátækur bóndi nokkur,
sem var leiguliði auðugs manns, hafði veitt smáhveli fáein í hafís-
vök fyrir landi því, er hann bjó á. Landsdrottinn véfengdi þetta
og hélt hinu fram, að smáhvelin mundi hafa rekið á land upp og
bóndinn stolið þeim úr fjörunni. Nú hafði bóndakonan verið
kölluð fyrir réttinn — ólétt og komin að falli.
Dómarinn var mikill á velli og rómsterkur, öndóttur í augum
og bar hátt höfuðið. Hann lagði ýmsar krókaspurningar fyrir
konuna, sem var einurðarlítil og óvön yfirvaldsraustinni. Pvældi
hann konuna þangað til, að hún misti valdið yfir jafn-vægiskröft-
um sínum og fell í öngvit niður fyrir fætur rauðklædda mannsins
með hvítu hendurnar.
— Barnið, sem hún fæddi síðar, varð óviti, og máttleysingi
annars vegar.
Pegar systir mín sá, hvað gerðist, varð hún frá sér numin
af ótta og angist. Hún hljóðaði upp og mælti: Guð minngóðurl
er þetta verndari réttlætisins ? — Hún fálmaði fram að dyrunum,
rak sig á dyrustafinn og fékk bláa kúlu á gagnaugað hægra megin.
Við héldum nú heim og bar ég hana nálega á höndum mín-
um og var hún nær dauða en lífi.
Við náðum heim með hörkubrögðum. Nú lagðist systir mín
í rekkju og lá rúmföst langa hríð. Stundum var hún með hálf-
gildings óráði og þóttist sjá ofsjónir.
Pegar þessu hafði farið fram nokkurn tíma, fékk hún bók í
hendur, sem heitir »Bókin um lífið«. Hún hafði að geyma margar
ræður um »guðsríkið á jörðinni«, »heimiliskristindóm«, »trúna á
lífið« o. s. frv. Systir mín las hana með athygli, og hafði bókin
þau áhrif á hana, að hún tók að hressast smámsaman og rakna
við úr því ómegni, sem hún hafði verið undirorpin.