Aldamót - 01.01.1894, Blaðsíða 10
10
Þér, sem eruð að hugsa um, hve lítil trúin yðar
er, og viljið nú þar af leiðanda biðja drottin yðar
og frelsara að auka þessa litlu trú yðar og vor
allra, svo hún dugi til starfsins og striðsins, er fyrir
liggr, gætið að þvi, rannsakið það á undan öllu
öðru, hvort þessi litla trú, sem þér hafið, er nú
virkilega þess eðlis, að hún geti tekið þroska og
framförum. Er hún virkilega lifandi? Hefir hún í
sér mögulegleik til að vaxa? Hefir hún nokkur
lífsteikn ? Er það ekki dauð trú, einskisverð bók-
stafstrú, ávaxtariaus vana-kristindómr? Ef svo er,
þá er til ónýtis að biðja um aukning á þvílíkri
trú.
Dauða trúin er sama sem ekkert — oft miklu
minna og verra en ekkert, og að biðja um aukning
á því, sem er ekki neitt eða þar fyrir neðan, er
meiningarleysa eða jafnvel óhœfa. Munið eftir fíkju-
trénu, sem varð á vegi Jesú og ekki bar neinn
ávöxt. Hann fann ekkert á því nema blöðin tóm.
Þá sagði hann við tréð: »Aldrei vaxi á þér ávöxtr
framar«. Og svo visnaði tréð jafnskjótt. — Sjáið
þar örlög dauðu trúarinnar. Látið yðr ekki detta í
hug að biðja um aukning á þess konar trú. Það
myndi enginn grœða neina lifandi ögn á því, þó að
•dauða trúin í kirkju vorii margfaldaðist í hið óend-
anlega.
Eins og vér höfum þegar heyrt, segir Jesús, að
lærisveinar sínir myndi gjöra kraftaverk, ef þeir
hefði trú eins og mustarðskorn. Trúin þeirra var
nú einmitt þess konar trú, og svo vitum vér líka, að
hún fékk þann dœmalausan vöxt og varð að því
makalausu afli, að þeir með henni gátu virkilega
framkvæmt yfirnáttúrleg undr. Geta þá allir þeir,