Aldamót - 01.01.1894, Side 12

12
máttvana ungbarn við það að liggja í rúminu marga
mánuði í einhverjum sárum og seigpínanda sjúkdómi.
Vér vitum sumir af eigin reynslu, hvflíka skelfilega
áreynslu, hvílík harmkvæli það kostar, að rifa sig
— eftir slíka langa og þunga legu — upp af sínum
þrautabeði, standa á fœtr og fara að ganga. Það
væri til ónýtis undir þeim kringumstœðum að bíða
biðjandi í rúminu þangað til maðr í einni svipan —
fyrir yfirnáttúrlegt kraftaverk — fengi mátt til að
risa úr rekkju og ganga um allt, eins og annað al-
heilbrigt fólk. Við slíku kraftaverki má enginn
búast, og við því býst enginn. Sá, sem á þennan
hátt er orðinn eins og hvítvoðungr, veit með vissu,
að hann fær aldrei aftr máttinn til að ganga,
hversu mikið sem hann biðr um þann mátt, nema
því að eins að hann jafnframt leggi ákaflega hart á
sig, beiti allri þeirri litlu orku, sem hann á enn til
í eigu sinni, til þess að komast á fœtrna. Fyrst er
að hafa hug til að risa upp í rúminu og setjast.
framan á. Þar næst með stuðningi að stiga á fœtrna,
hálfboginn og skjálfandi. Þar næst að draga sig,
náttúrlega líka með stuðningi, áfram eitt eða tvð
fótmál. Og þetta, svo lftið sem það sýnist vera,
engan veginn allt i einu. Til að komast svona
langt, eða réttara sagt svona stutt, hafa ef til vill
gengið fleiri dagar. Allt er undir þvi komið, að
hinn veiklaði maðr gjöri sjálfr með guðs hjálp allt,
sem hann getr, og gefist svo ekki upp, missi ekki
móðinn. Þá verða fótmáiin burtu frá rúminu smám-
saman fleiri. Hann getr i upphafi að eins «gengið
með«, eins og forðum, þegar hann var lítið barn;
en innan skamms fær hann fyrir æfinguna og á-
reynsluna mátt til að »sleppa sér« og ganga hindr-