Aldamót - 01.01.1894, Page 13
13
imarlaust, fyrst um slétt gólfið til og frá, síðan upp
«ða ofan stigann, og á endanum hvert sem hann
vill. — Hin litla og veika trú yðar þarf að læra
að ganga nákvæmlega á sama hátt. Hún fær al-
drei, hvernig sem beðið er, þann hœfilegleik, að
geta gengið ein, nema því að eins að þér notið
hana með því litla afii, sem hún hefir, til að gjöra
allt, sem hún getr. Þá tyrst, þegar með hana er
farið á þennan hátt, er til nokkurs að biðja um
aukning á henni. Að eins með þessu móti getið
þér vænzt þess, að hin litla trú yðar fái svo mikið
afl, að yðr verði unnt að rísa undir krossinum, sem
yðr er ætlaðr, eða skyldubyrðum þeim, er yðr sem
kristnum mönnum tilheyra, og fylgja frelsaranuro
þangað, sem honum þóknast að leiða yðr.
Munið eftir þjóninum í dœmisögu frelsarans,
sem tók pundið, er húsbóndi hans fékk honum í
hendr til að ávaxta, vafði það í sveitadúki og gróf
það í jörðu. Þannig fara margir með trúarpundið
sitt, sem þeir þágu að gjöf af guði almáttugum.
Þeir eru að myndast við að biðja dag eftir dag,
viku eftir viku, ogáreftir ár: »Auk þú oss trúna«,
en trúarpundið liggr niðrgrafið og falið í dauða-
umbúðunum. Þeir hirða ekki um að ávaxta pundið
sitt, og í stað þess að fá bcenheyrslu, er pundið tek-
ið frá þeim, — gjörsamlega horfið úr eigu þeirra
áðr en þeir vita af. Fyrir þetta háttalag eru marg-
ir, sem einu sinni áttu dálítið af lifandi trú, orðnir
að vantrúarmönnum, og á þennan hátt er vafalaust
mestöll íslenzka nútíðar-vantrúin til orðin.
Gleymi enginn af oss þessu, þegar vér biðjum
til drottins: »Auk þú oss trúna«.