Aldamót - 01.01.1894, Síða 17

17
Nú er líka öldin sú, að ekki er leitazt við að
ieyna slíku. Það er engan veginn synd þess tiraa,
er vjer nú lifura á, að hann leyni sársaukanura,
fari með hann í felur, eða vilji ekki v.ð hann kann-
ast. Fáir samtiðarmenn vorir finna hjá sjer mikla
íreisting til að aðhyllast þá heimspekilegu skoðun á
lifinu, sem staðhæfir, að heimurinn, er vjer lifum i,
sje hinn allra-bezti, er unnt sje að hugsa sjer, kjör
mannanna sjeu svo góð og lif þeirra eins auðugt af
gleði og giptu, fögnuði og farsæld og framast megi
verða.
Það er miklu fremur sú lífsskoðunin, sem nú
virðist vera ríkjandi 1 heiminum meðal hærri og
lægri, meðal þeirra, er mesta menntun hafa hlotið
og hinna, sem fáfróðastir eru, meðal hinna auðug-
ustu ekki síður en hinna fátækustu, að bágindin og
bölið, kvölin og kveinið, sársaukinn og sorgin hafi
hvervetna yfirhönd í lífi mannanna.
Þetta kemur hvervetna fram. Eitt hið allra
órækasta merki þess eru dagblöðin. Ovíða kemur
betur í ljós, hvað almennt er hugsað i heiminum,
heldur en þar. Þau eru eflaust, þrátt fyrir marga
og mikla annmarka, ein hin sannasta skuggsjá
mannlífsins. Hvaða frjettir eru það, sem þau um
fram allt keppast við að færa lesendum sínum?
Þær frjettirnar, sem dagblöðin virðast leggja
lang-mesta rækt við, eru um böl og bágindi mann-
anna. Þau rekja upp fyrir oss þá glatstigu, sem
ástríður mannlegs hjarta og neyðin í hennar ótal
myndum hrinda manninum út á. Þau segja oss,
hvernig þessi eða hinn aumingja maðurinn, annað-
hvort hamslaus af harmi, eða með köldu blóði, eptir
langa og óbrjálaða umhugsun, leggur hönd á sjálfan
2