Aldamót - 01.01.1894, Side 20

20
það fráfall frá kristindómmum, sem á sjer stað á
vorum dögum víðsvegar í hinum kristnu löndum.
Því verður ekki neitað, að vantrúin stendur örvænt-
ingunni svo undur nærri. Ef vantrúaður maour fer
á annað borð að hugsa um lífið með alvöru, hlýtur
honum að verða dimmt fyrir augum. Hann hlýtur
að örvænta bæði fyrir sjálfa sig og aðra. Líf hans
verður gagntekið af óumræðilegum sársauka. Hann
hugsar ekki um annað, talar ekki um annað. Eins
og sá, sem lokar sig inni í algjörðu myrkri, missir
um síðir sjónina, fær ekki sjeð ljósið, þótt hann sje
leiddur út í það, eins missa margir þessara manna
hæfiieikann til að sjá hina bjartari hlið tilverunnar.
Og þá verður það eðlilegast fyrir þá að neita þvi,
að hún sje til, staðhæfa að allt sje myrkur.
Hið mikla böl, sem mannlífið er háð, verður
þannig eitt af hinum helztu og traustustu varnar-
virkjum vantrúarinnar. Hún gjörir eins mikið úr
því og henni er unnt. Hún staðhæfir, að »allt lífið
sje kvöl, — dinglandi eins og pendúllinn milli sárs-
aukans og leiðindanna*; það sje »hringbraut úr gló-
andi eimyrju« (Schojpenhauer). Og svo hlær hún
óviðjafnanlega nöprum kuldahlátri að trú kristinna
manna á almáttugan guð, er stjórni og stýri þessu
öllu og birti mönnunum kærleika sinn með óum-
ræðilegum pyndingum og drepandi plágum, og láti
mannlegar sálir kremjast eins og kornið milli kvarn-
arsteinanna.
Þessi gífurlega lýsing vantrúaðra manna á sárs-
aukanum verður opt og tíðum til þess að varpa
skugga á trúna í hjörtum kristinna manna. Hún
rænir margan manninn þeirri huggun í raunum og
mæðu, er trúarbrögðin veita, og gjörir marga heil-