Aldamót - 01.01.1894, Page 23
23
yfir líf hans, nje leitt neitt ský inn fyrir sjóndeild-
arhringinn, og kraptarnir og fjörið og fögnuðurinn
yfir liíinu bera hann á gullstól eins og eitthvert
hamingjunnar óskabarn. Aptur á móti er gamal-
menninu gjarnt til að vera pessimisti, þvi lamaður
á sál og líkama stendur hann þá uppi, með göngu-
staf sinn brotinn og gröfina skammt fram undan
sjer. Lífið hefur dregið hann á tálar, ef til vill
svipt hann flestu því, er hann festi við ást og yndi,
og steypt honum úr gullstól hinna fögru æsku-
drauma.
En þótt nú þetta sje býsna almennt, kemur
hitt ekki siður opt fyrir, ekki sízt á vorum dögum,
að vjer hittum æskumenn með allan sársauka hinn-
ar döprustu lífsskoðunar f hjörtum sínum, og gamal-
menni ung í anda, ánægð við lífið og mennina, með
hinar fegurstu framfaravonir fyrir mannkynið í heild
sinni.
Hið sama verður fyrir oss, þegar vjer lesum
mannkynssöguna. Vjer sjáum þar, að meðan þjóð-
irnar eru á sínu æsku og framfara skeiði, breiðir
hin glaða lífsskoðun þeirra einhvern töfrablæ fagn-
aðar og friðar yfir líf þeirra. En um leið og þetta
blómsturskeið er á enda fer apturförin að koma í
ljós í einni eður annarri mynd og með henni skygg-
ir fyrir gleðina, skáldskapurinn fer að verða þrung-
inn duldum harmi og döpru þunglyndi og bókmennt-
irnar að lýsa hrakförum mannanna og ranghverfu
lífsins.
Engin þjóð hefur glaðari og ánægðari verið með
líf sitt en gömlu Grikkir. Undir hinum heiðskíra
himni Grikklands ljek fólkið sjer lengi framan af
eins og börn, sem ekki vita af neinu illu. Vísvit-