Aldamót - 01.01.1894, Qupperneq 24

24
andi leituðust líka Grikkir við að byrgja augu sín
fyrir hinu illa og óþægilega. Hættulegum hlutum
og illum viðureignar gáfu þeir hin fegurstu nöfn,
eins og þegar þeir t. d. nefndu Svartahafið, þar
sem siglingin átti að vera svo afarhættuleg, hafið
gestrisna. Samt sem áður fundu þeir til sársauk-
ans, sem lífið hefur í för með sjer, — fundu það
betur og betur, eptir að hag þjóðarinnar tók að
hnigna, og frelsið, sem hún elskaði svo heitt, hneppt-
ist í fjötra. Þessi sársauki varð á blómaskeiði hinn-
ar grísku listar sálin í hinum dýrðlegustu listaverk-
um, er að líkindum verða fyrirmyndir meðan heim-
urinn stendur.
Hvernig Grikkjum var unnt að láta kaldan
marmarann láta í ljósi mannshjartans æstustu til-
finningar, sársaukann, bæði hinn líkamlega og hinn
andlega, sjest hvergi betur en á hinni nafnfrægu
Laókóon-mynd. Samkvæmt sögninni var Laökóon
prestur í Trójuborg, þjónandi í musteri hins volduga
AppoUó, en síðar hinum máttuga sjáfarguði, Poseidon.
Hann varð óvinur Appollós, bæði af því hann gipti
sig gegn vilja hans, og einkum sökum þess, að hann
á að hafa varað við, að trjehestinum hola, sem
varð Trójuborg að falli, væri hleypt inn fyrir borg-
armúrana. Þegar hann með sonum sfnum tveimur,
hinum efnilegustu ungmennum, var að undirbúa
dýrafórn eina mikla til sjáfarguðsins, koma tveir
ógurlegir höggormar af hafi utan, ráðast að þeim
feðgunum þremur, vefja sig utan um þá og nísta
þá í sundur með óumræðilegri kvöl. Að hafa stað-
ið fyrir framan myndastyttu þessa og virt fyrir sjer
þá sársaukans skelfing, sem titrar gegn um hvern
vöðva þessara þriggja manna, og þá ógurlegu sálar-