Aldamót - 01.01.1894, Side 28

28
skilur við likamann fæðist hún á ný i likama ein-
hverrrar annarrar veru og þetta ferðalag er enda-
laust eins og Gryðingsins gangandi. Jafnvel lífið í
himninum varir að eins um stund og þótt einhver
kynni að verða svo heppinn að fæðast þar í mynd
einhvers guðdómsins, er ekki sælan fengin með því;
þótt sú tilvera kunni að vara billjónir ára, hangir
fullvissan um, að á sínum tíma taki hún enda, eins
og Damoklesar-sverð yfir honum, og er sídrjúpandi
olia niður í þann sársaukans eld, er aldrei slokkn-
ar i hjarta hans.
Hin eina lausn frá þessari hringferð sálnanna,
eða frá þvi endalaust að fæðast á ný, er hið svo-
nefnda Nirvana. Þessi Nirvana-bugraynd er mjög
óákveðin og engum hefur tekizt að skýra hana svo
viðunanlegt megi heita. En orðið þýðir dauði eða
slokknun, eins og þegar blásið er á Ijósið og það
slokknar. I hinum helgu bókum austurlanda virð-
ist hugmyndin þýða það, að hætta að vera til, að
mannssálirnar renni saman í eina heild, sem svo
eiginlega hefur enga ákveðna mynd. Og að kom-
ast í þennan sælustað, þar sem tilveran hættir, er
hin eina farsældar von.
Engin undur, þótt hugur fólksins sje dapur,
vonin engin, viljinn afllaus, framfarahvötin dauð,
þrótturinn til að rísa á fætur og byrja nýtt líf al-
gjörlega horfinn. En mannssálin hefur einhvern
grun um, að til einhvers æðra og betra sje hún
sköpuð. Og það þráir hún, gegn um allt myrkrið og
villuna. En þegar Jjós guðlegrar opinberunar eigi
sýnir henni neina leið til frelsisins, nístist hún af
sársaukans kvöl og lífið missir alla þýðing sina.
Allt verður endalaust tál, — byrjunin, endirinn og