Aldamót - 01.01.1894, Page 29
‘29
jþað, sem þar liggur á milli, og ekkert er virkilegt
nema sársaukinn einn.
Eitt af binum merkilegustu táknum vorra tíma
■er útbreiðsla Búddatrúarinnar til Norðurálfunnar.
í öllum stórborgunum þar eru býsna margir nú
þessi seinni árin, sem játa Búddatrú. I Parísarborg
er heill söfnuður, sem starfar að útbreiðslu þessara
trúarbragða og lifir i þeirri von, að allar mennta-
þjóðir heimsins muni innan lengri eða skemmri tíma
safnast saman i trúarlegu tilliti utan um þessa fornu
lífsskoðun. Það er nú í rauninni engar minnstu lík-
ur til, að sú von rætist, — engar líkur, að þessi
fáránlegi flokkur útbreiðist mikið úr því, sem orðið
er. En þeir eru svo margir, sem hafa úttaugað
sinn andlega þrótt á ofnautn menntunarinnar, —
hafa fyrir löngu varpað trú kristindómsins fyrir
borð, hafa ógeð á lífinu og ótrú á öllu lífsstarfi
mannanna, og snúa því skoðun sinni á tilverunni
upp f endalaust afileysis-volgur, sem ekkert vill og
ekkert reynir að framkvæma. Svo fiýja þeir með
sína hálfvolgu örvænting í faðm Búddatrúarinnar.
III.
liífsskoðun ísraelsmanna. Kristindómurinn.
Svo hverfum vjer þá frá þessu austurlenzka
Nirvana, þar sem öll von mannsaudans loksins er
slokknuð, og til einnar hinnar minnstu þjóðar heims-
ins, — þeirrar þjóðar, sem kölluð var til að vera
mannkynssögunnar Jóhannes skírari, — drottins út-
völdu þjóðar. Trúarbrögð hennar eru eins ólík
þeim, sem vjer nú höfum dvalið við um stund, og
unnt er. Þrátt fyrir allt leit hún björtum vonar-
augum á tilveruna. Og stjarnan, sem varpaði þess-