Aldamót - 01.01.1894, Blaðsíða 30
30
um vonarinnar bjarma á leið hennar, var trúin á
Javeh, — frelsisins guð. Messiasarvonin, sem var
hjartnanna æðsta hugsjón gegn um alla baráttuna,
verndaði þjóðina, jafnvel á hinum myrkustu tíma-
bilum hennar, frá því að falla í örvænting. Um
fram allar þjóðir mannkynssögunnar voru Gyðingar
vonarinnar þjóð.
Myndirnar, sem upp eru teiknaðar sumstaðar í
gamla testamentinu af framtíðar-von Tsraels, eru
eflaust hinar langstærstu og dýrðlegustu, sem til eru
í nokkrum bókmenntum. Þegar kvisturinn var
sprottinn upp at Isaí rót, átti úlfurinn að búa hjá
lambinu og pardusdýrið að liggja hjá kiðlingnum*
kálfar, ljónskálfar og alifje ganga saman og smá-
sveinar leiða þau, brjóstmylkingurinn að leika sjer
við holudyr nöðrunnar, og það barn, sem nývanið
er af brjósti, mun stinga hendi sinni inn í bæli
höggormsins.1
Var þá ekki sársaukinn þekktur í ísrael? Eng-
inn, sem lesið hefur Daviðs sálma, mun neita því.
Sárari andvörp, dýpri stunur, hærri hljóð hefur
sársaukanum aldrei tekizt að knýja fram úr brjósti
mannsins en þar koma fyrir. En yfir þeim sárs-
auka hvílir aldrei örvæntingarinnar myrkur, heldur
hið bjartasta trúarinnar ijós. Hið sama verður
ekki sagt um Prjedikarans bók. Tilflnningin um,
að allt, sem stendur í sambandi við þetta jarðneska
líf, sje tál, er þar ákaflega sterk. Þó kemst höf-
undurinn að þeirri niðurstöðu, að aðalatriði efnis-
ins, hafið langt yfir alla táldrægni, sje að óttast guð
1) Es. 11, 6, 8.