Aldamót - 01.01.1894, Page 33
33
unni fyrir sig, en lyptir sannleikanum, sem í báð-
um felst, upp í æðra veldi, þar sem mannleg heim-
speki, laus við allan sora, verður guðleg vizka.
I sögu kristninnar eins og í æfisögu hvers ein-
staks manns hafa skipzt á bjartari og myrkari timar.
Stundum hefur hugsunin dvalið meira við eyðilegg-
ingarverk syndarinnar og hins illa, og prjedikunin
fengið myrkari blæ. Aptur endrarnær hefur guðleg
náð og fyrirgefning stafað hinum björtustu geislum
sínum niður í hjörtun og gZeði-boðskapur kirkjunnar
snúið angistarstunum örvæntandi mannssálna upp í
fagnandi lofsöng. En þær öfgar, sem hin heim-
spekilega hugsun hvað eptir annað hefur leiðzt út
í, hefur kirkjan ætíð forðazt. Hún hefur ætíð dregið
úr hinum gífurlegu lýsingum neitandi lífsskoðunar
á sársauka lífsins, eins og hún hefur slegið þá menn
á munninn, sem háværast hafa talað um fullkom-
leik og góðleik mannlegs eðlis og lítið hafa gjört úr
syndinni og afieiðingum hennar. Ætíð hefur hún
álitið það aðal-ætlunarverk sitt, að leggja hin grát-
andi manna-börn upp að föðurhjarta hins himneska
kærleika.
rv.
Iiífsskoðanir vorra tíma:
Schopenhauer ogHartmann.
Realistar. Anarkistar og Sociaiistar.
Unítarar. Herbert Spencer.
Nú á þessari öld hafa tveir þýzkir heimspek-
ingar, Schopenhauer og Hartmann, framsett þá ör-
væntingarinnar lífsskoðun (pessimismus), sem vjer
höfum nefnt hjer að framan, á heimspekilegan hátt.
Og með fáeinum orðum vil jeg leitast við að gjöra
3