Aldamót - 01.01.1894, Síða 36

36
inni eru nú samt báðar þessar stefnur eitt og hið
sama. Enda kemur þeim vel saman; þær deila
ekki. Anarkistar eru fremsta fylking Socialista.
Það eru þeir, sem ætla að láta fyrsta liöggið ríða
af, steypa öllu hinu núverandi mannfjelagsskipulagi
á höfuðið. Þegar það er búið, er tíminn kominn
fyrir Socialistana að slá eign sinni á allt ruslið,
gefa út þá löggjöf, að hjer eptir skuli allt verða
eintóm stjórn og allir vinnumenn stjórnarinnar. En
aðal-einkennið fyrir báðar stefnurnar er algjörð ör-
vænting fyrir hið núverandi mannfjelags-ástand.
Allt er illt eins og það er, — öldungis óþolandi. En
ef þeirra mikla hugmynd um nýja mannfjelagsskipun
kæmist á, þá væri draumurinn um paradísarsæluna
orðinn að virkilegleik í fyrsta skipti, — sársaukinn
og bölið brotið á bak aptur, engin fátækt framar
til, gæðum jarðarinnar útbýtt jafnt á milli allra.
Það er eitt ofurlítið kirkjufjelag, sem stendur
svo einstaklega á fyrir, að hvorki kristnir menn nje
heiðnir vilja almennilega við það kannast. Það eru
Únítarar. Kristnir menn vilja ekki við þá kannast,
af því þeir trúa ekki á frelsara heimsins. Trúlausir
menn vilja ekki við þá kannast, af því þeim finnst
of mikið af kristindóminum eptir hjá þeim, eða þeir
líti öðru vísi á iífið en þeim líkar. Öll stefna Uni.
tara er í optimista-éitt\\ia,. Þeir trúa því ekki, að
jörðin sje neinn eymdadalur. Þeir hafa sterkan
ímugust á »löngum andlitum« og megna óbeit á
þeim trúarbrögðum, sem sjeu táranna trúarbrögð.
Þeir segjast hafa þúsund náðarmeðul. Meðal þeirra
sjeu t. d. sönglistin, blómstrin, sólskinið. Þeir tala
lítið um sársaukann, ganga mest fram hjá honum,
hafa heldur enga huggun að bjóða líðandi mannin-