Aldamót - 01.01.1894, Page 37

37
um. Sem kirkjufjelag hafa þeir fremur litla rót í
nútíðarlifinu; þeim heldur fækkar en fjölgar. Hvers
vegna ? Þeir hafa ekki opið auga fyrir því, sem
nútíðarmennirnir bezt sjá, — sársaukanum. Og þeir
hafa litla eða enga huggun að bjóða manninum i
raunum hans.
Þá er enn ein skoðun á lífinu næsta útbreidd,—
sú sem álítur að allt, sem við ber í heirainum, verði
samkvæmt ósveigjanlegu, tilfinningarlausu náttúru-
lögmáli (Herbert Spencer). Hvervetna sjáum vjer,
að allt, sem lifir, verður að heyja látlaust stríð fyrir
tilveru sinni. I þessari baráttu lifir það, sem mest
lifsafi hefur, bezta lífshæfileika (Survival of the
Fittest). Hitt hlýtur að deyja. Náttúrulögmálið
kremur sundur miljónir af lifandi verum, eins og
ormarnir í duptinu kremjast sundur undir vagnhjól-
inu. Það er ekki til neins að spyrna á móti. Ein-
staklingurinn verður að sætta sig við þetta,—hugga
sig við, að hans dauði kunni að verða heildinni að
einhverju gagni.—Það er eina huggunin, sem þessi
lífsskoðun hefur fram að bjóða, þar sem sársaukinn
og kvölin er annars vegar.
Gagnvart þessum og þvilíkum lífsskoðunum
stendur nú kristindómurinn með sína.
V.
Sársauki og vellíðun á vogarskálum lífsins.
Þegar vjer hugsum um líf vort, finnum vjer
allir, að það er undarlegur vefur af sorg og gleði,
sársauka og vellíðun. í þeim vef, ef halda má lík-
ingunni áfram, er uppistaðan velliðun, en ivafið
sársauki. Því flestum mönnum með heilbrigða sjón
á lifinu ber þó saman um, að allt beri vott um, að