Aldamót - 01.01.1894, Síða 39

39
sjón og heyrn. En er því ekki eins varið í andleg-
um efnum? Er oss ekki öllum eðlilegt að vera
glöðum, ánægðum, fagnandi?
Jeg vil benda á eina stöðu i lifinu — móður-
stöðuna. Er ekki móðurinni meðsköpuð ást til barn-
anna sinna og hefur ekki þessi ást óumræðilegan
fögnuð í för með sjer ? Þessi ást og sá fögnuður, sem
henni fylgir, hvilir í hjarta hennar, er lífsloptið,
sem hún lifir í dagsdaglega.
Spyrjum mæðurnar, hvort börnin þeirra veiti
þeim ekki fieiri gleði- en mæðustundir. Mundu þær
ekki verða miklu færri, er segðu, að þær hefðu haft
meiri sorg af börnunum sínum en gleði? Að visu
hafa þau ollað þeim þreytu og sorgar opt og tíðum.
Með öndina í hálsinum hafa þær vakað yfir þeim
marga nóttina veikum. Baldin og óstýrilát hafa
þau verið og opt valdið þeim gremju. Og svo hef-
ur sá sársaukinn ekki verið minnstur, sem þær hafa
þolað þeirra vegna, þegar þau til vits og ára komin
hafa breytt öðru vísi en þau áttu að gjöra. En
hinar stundirnar hafa ekki síður verið margar, er
móðirin hefur hampað barninu sínu á höndum sjer,
eða þrýst því að barmi sínum, svo óumræðilega glöð,
eða fagnað yfir hinum vaknandi skilningi þess, eða
fundið til metnaðar í hjarta sínu yfir hæfileikum
þess. Sá sem staðhæfir, að hlutskipti móðurinnar
sje einungis þreyta, mæða, sorg og sársauki, fer
auðvitað með ósannindi. Og sá, sem gjörir svo
mikið úr móðurgleðinni, að hann gjörir ekkert úr
sársaukanum, talar heldur ekki satt. En úrskurður
mæðranna sjálfra, — mundi hann ekki falla gleðinni
i vil í lang-flestum tilfellum ?