Aldamót - 01.01.1894, Qupperneq 40

40
Ef til vill mundi verða meiri vafi á því í hverri
sem helzt annarri lífsstöðu. Það er ekki unnt að
vega þetta á vogarskálum hvað á móti öðru. Vjer
höfum engan vissan mælikvarða. Vor heilbrigða
meðvitund segir oss einungis þetta: Hvorttveggja
er til, hvorttveggja höfum vjer reynt, hvorttveggja
vitum vjer að er jafnsatt, hefur jafnmikinn virkileg-
leik. Þeir hafa rangt fyrir sjer, sem segja, að mann-
inum líði aldrei vel, hann sje aldrei sæll, hann taki
meira og minna út hvert augnablik lífs síns, ef ekki
af öðru, þá af leiðindum. Og þeir hafa einnig al-
gjörlega rangt fyrir sjer, sem lítið gjöra úr mann-
legri neyð og lykja vilja augum sinum fyrir sorg
og sársauka. Sannleikurinn liggur mitt á milli þess-
ara tveggja öfga. í bikar lífsins er bæði vín gleð-
innar og vín sorgarinnar. Þetta er sannleikur, sem
reynslan hefur neglt fastan í meðvitund allra manna
með heilbrigða sjón á lífinu.
Hverjar upplýsingar fáum vjer í þessu efni í
guðsorði? Hvernig skoðar Kristur og postular hans
mannlífið? Hvað kennir kristindómurinn um þetta?
Frelsarinn byrjar fjallræðuna með því að tala
um sæluna. Hann telur upp margar tegundir sæl-
unnar. Það er allt sæla, sem maðurinn annaðhvort
beinlínis fær að njóta hjer eða er gefið fyrirheit um
í öðru lífí og hann nýtur í voninni. Þessi sæla er
i ýmsum tilfellum sett f samband við sársaukann.
»Sælir eru sorgbitnir, þvi þeir munu huggun hljóta«.
Hann lætur huggunina, sem sorgarinnar menn eigi
í vændum, vera svo mikla, að hún yfirgnæfir sorg-
ina. Aptur segir hann: »Sælir eru hógværir, þvi
þeir munu jarðríkið erfa«. Hann vill gefa auðmýkt-
inni mikið og dýrðlegt fyrirheit. Og þetta fyrirheit