Aldamót - 01.01.1894, Qupperneq 41

41
er fólgið í því, að hann heitir hinum auðmjúku, að
þeir skulu á sínum tíma verða mestu ráðandi hjer
á jðrðunni. Það eru launin fyrir þann sársauka
sjálfsafneitunarinnar, sem auðmýktin hefur valdið.
Hann skoðar þá ekki jörðina og lífið á jörðunni
sem eitthvað í sjálfu sjer illt, eintóman sársauka og
kvöl, heldur sem eitthvað í sjálfu sjer fagurt og
eptirsóknarvert. Hið sama kemur fram í hinu al-
kunna orði: »Leitið um fram allt guðsrikis og hans
rjettlætis, þá mun og allt þetta veitast yður«. Ef
hann hefði skoðað lífið allt einkis vert, álitið allt,
sem mennirnir þrá og girnast að kasta eign sinni
á, þýðingarlaust tál, mundi hann ekki hafa heitið-
þeim, sem fyrst og fremst hugsa um sáluhjálp sína,
að gefa þeim einnig »allt þetta«. Postulinn Páll
segir líka, að guðræknin hafi fyrirheit bæði fyrir
þetta líf og hið tilkomanda (1. Tim. 4, 8). Og í
brjefinu til Rómverja (2, 4) talar hann um ríkdóm
guðs gæzku, þolinmæðis og langlundargeðs og þá
góðgirni guðs, sem leiðir mennina til yfirbótar. Með
öðrum orðum: ríkdómur guðs gæzku er svo mikill,
að hann gefur jafnvel iðrunarlausum mönnum meiri
gleði en sársauka, til að leiða þá til apturhvarfs og
yfirbótar með gæzku sinni.
Þegar jeg því hugsa um allt ráð guðs mönnun-
um til frelsis, að hann gaf þeim sinn eingetinn son
til lausnargjalds, að hann hefur gefið þeim gleðiboð-
skapinn um frelsið fyrir trúna á hann, — þegar jeg
hugsa um það, að hann lætur allt verða þeim til
góðs, sem elska hann, vill um fram allt fá að vera
faðir þeirra, til þess að hugga þá. þegar þeir gráta,
og draga sviðann úr sárunum, þegar sársaukinn er
annars vegar, — fæ jeg ekki betur sjeð með guðs-