Aldamót - 01.01.1894, Page 42

42
orð fyrir framan mig, en að drottinn gefi mönnum
meiri sælu hjer í þessu lífi, meira til að gleðjast
yfir og vera ánægður með, en hann lætur fram við
þá koma af sorg og mótlæti, — sársauka, bæði and-
legum og líkamlegum.
Samt sem áður dregur guðsorð engan veginn
úr þeim sársauka, sem líf mannanna er háð. Það
minnir á syndina og vekur samvizkuna. Það lætur
sársauka iðrunarinnar kremja hjartað. En svo gef-
ur það líka gleði fyrirgefningarinnar, — gleði barns-
ins, sem vaknar upp eptir grátinn í faðtni föður
sins. Ekkert orð lýsir mannlegum sársauka jafn-
satt, með jafnmikilli hluttekning og jafnviðkvæmri
meðlíðun og guðs orð. Heimspekingarnir komast
ekki í hálfkvisti við það. Þeirra orð fyrnast líka
fljótt og falla í gleymsku, — menn snúa við þeim
bakinu. Guðs orð fyrnist aldrei, fellur aldrei í
gleymsku, er ætíð nýtt, eins og talað í dag, þegar
einhver þarf á huggun að halda. Það segir mönn-
unum, að þeim beri að ganga inn til lífsins gegn um
mörg harmkvæli. Lausnarinn segir lærisveinum
sínum, að í heiminum muni þeir hafa þrenging, og
á öðrum stað segir hann, að hver dagur hafi þján-
ing í för með sjer.
Hin jarðnesku heimkynni vor eru því engir al-
sælunnar bústaðir samkvæmt guðsorði. Öðru nær.
Því heimurinn liggur í hinu illa (1. Jóh. 5, 19), og
mennirnir hirða lítið um gæzku guðs, herða hjörtu
sin gegn hans frelsandi kærleika, útiloka sjálfa sig
frá því, sem bezt er í lífinu, leiða yfir sig sársauka
og neyð með því að hlaða synd á synd ofan, láta
hatur búa í hjarta sínu hver til annars, hagnýta
sjer hinar dýrðlegu gjafir drottins þannig, að þær